โตเกียว3

Haneda –  Hamamatsucho st. – Daimon st. – Ningyocho st.

26 มีนาคม 2556   ยังอยู่ในวันที่สองของการเดินทาง

ในวันนี้  เราเลือกนั่งโตเกียวโมโนเรล  จาก ฮาเนดะ

ไปลงสุดสายที่สถานี  Hamamatsucho

แล้วเปลี่ยนสายเพื่อไปสถานี Daimon

ต่อไปยัง สถานี Ningyocho

ก็เป็นอันเสร็จ  (เห็นมั้ย เปลี่ยนหลายต่อมาก แต่สนุกดี)

---

.

---

อย่างที่บอกว่า สอบปฏิบัติ มันต้องมีให้แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าตลอด

ซึ่งปัญหาของเรา  มันมาเกิดตอนอยู่สถานี Daimon ที่จะไปลง Ningyocho

เราก็รู้ว่า เวลาดูสายรถไฟ  ว่าเราจะต้องขึ้นคันไหน

ก็แค่ดูว่าสายสีนั้นมันไปสุดที่สถานีชื่ออะไร   เป็นสายชื่อว่าอะไร

ก็เดินตามป้ายอันนั้น  ก็เหมือนรถไฟฟ้า BTS บ้านเราแหล่ะ ไม่ยากๆ

---

เราก็นั่งรอ จ้องแต่คำว่า Oshiage เพราะจะไปทางนั้น

1 คันผ่านมา   อันนี้ไม่เห็นเขียน Oshiage เลยนี่  แต่เขียนเป็นสถานี่ที่เราไม่รู้จัก

2 คันผ่านไป   จนไม่นับแล้วว่ากี่คัน

แต่ที่แปลกใจคือ ทำไมรถไฟมาที คนก็ขึ้นกันเกลี้ยงไม่เหลือใครเลย

เหลือแต่กะเหรี่ยงลากกระเป๋าอยู่ 2 คน

---

เราก็อดสงสัยไม่ได้ว่า ขึ้นถูกจุดหรือเปล่า

ก็เลยเดินลากกระเป๋าไปๆมาๆ  ดูแล้วดูอีก

ก็น่าจะเป็นชานชาลาอันนี้แหล่ะ  เราก็เลยตัดสินใจว่า

ถ้ารถไฟมาใหม่ ไม่ว่าจะเขียนอะไร  ก็จะขึ้นๆไปแหล่ะ

---

พอได้ขึ้น ก็พยายามมองแผนที่ ที่ติดอยู่ตรงประตูทางเข้ารถไฟ

โอ้โห…มันยุ่งเหยิง วุ่นวาย จนตาลายไปหมด

เราเลยเอาแผนที่ที่เราพกมา  ออกมาดูแทน

แล้วก็ดูที่ป้าย แล้วก็ฟังที่ประกาศด้วย ว่าถึงสถานีไหน

พอมาเทียบกันก็ไปทางเดียวกันนะ  ทั้งๆที่ไม่ได้เขียนว่าไป Oshiage

สถานีต่อๆไปก็เป็นเส้นเดียวกับในแผนที่เมโทรเลย

---

จนกระทั่ง  มาถึงบางอ้อว่า…

รถไฟ Local มันก็วิ่งเส้นเดียวกับเมโทร   หรือเรียกว่า…

ใช้รถไฟคันเดียวกันนั่นเอง ปล่อยให้งง และหลงอยู่ตั้งนาน

---

ถึงสถานี Ningyocho

พอมาถึงสถานี Ningyocho เราได้เตรียมหาข้อมูลมาเรียบร้อยแล้วว่า

ประตูที่ใกล้โรงแรมที่สุดคือ Gate 5  เราก็แค่ดูป้ายบอกทาง ไปยัง G5 เท่านั้น

ง่ายจะตาย  แต่ลืมนึกถึงสัมภาระ ที่ต้องลากติดตัวมาด้วย  นึกว่ามีบันไดเลื่อน

---

พอเจอทางออก ถึงกับชะงัก  เพราะเป็นบันไดธรรมดา  ไม่ใช่บันไดเลื่อน

เลยต้องแบกขึ้นไปเอง  เหตุการณ์นี้ทำให้ทริปนี้ หมดสนุกไปเกือบตลอดการเที่ยว

เพราะข้อเท้าพลิก  ปวดแขน  ปวดขา  ไปหมด

เดินแบกกระเป๋าเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ  ก็ยังไม่ถึงพื้นดินซะที

พอในที่สุดก็เห็นแสงสว่าง  จากทางออกจนได้  ดีใจแทบแย่

---

พอออกมาได้ ก็หยิบแผนที่ที่ปริ๊นท์ออกมาดู  หมุนไปหมุนมาหลายรอบ

ถึงกับต้องไปเทียบกับแผนที่ ที่ติดให้บริการอยู่หน้าทางออกสถานี

จะด้วยความที่อ่านแผนที่ไม่เก่ง  หรือยังไงก็ช่าง แต่มันงง

ว่าไอ้สี่แยกที่เห็นตรงหน้า มันต้องไปซ้ายหรือขวากันแน่

---

เราลากกระเป๋าไปได้ 3 เมตร  ก็หันกลับ  เดินไปอีกทางอีก  3 เมตร

ก็หันกลับด้วยความไม่แน่ใจอีก  หมุนแผนที่ไปมาอีกหลายรอบ

จนกระทั่งมีผู้ชายสูงวัย  เข้ามาอย่างกระตือรือร้น ที่จะช่วยอย่างเต็มที่

เหมือนเขากระหายอยากตอบมาก

---

เราเห็นดังนั้น  ก็ไม่อาจปฏิเสธหน้าตาซื่อๆของเขาได้

จึงทำตามขั้นตอนที่ฝึกมาอย่างไม่จำเป็นนัก  ด้วยคำว่า  ซึมิมาเซ็น

เพราะจริงๆแล้ว มันไม่ต้องก็ได้  เพราะเขายื่นหน้ามา  จนถ้าไม่ถามก็เสียมารยาทแล้ว

---

หน้าตาชายผู้นั้นดูเป็นมิตร  เหมือนเจอกันบ่อยๆในซีรี่ย์ญี่ปุ่น

I want to go this road (เป็นไง ภาษาแบบว่าทื่อๆเลย)  แล้วชี้ไปที่แผนที่ในมือ

แต่ต้องยิ้มด้วยความนอบน้อมด้วย  ไม่ใช่ถามแล้วหยิ่ง  หน้าบึ้งเหมือนคนถูกถามเป็นเบ๊รับใช้คุณอย่างนั้นแหล่ะ

---

เขาก็หมุนแผนที่ไปมา  เหมือนเราแหล่ะ แล้วอ่านตัวหนังสือภาษาญี่ปุ่นในแผนที่

แล้วก็ชี้มาทางถนนที่เรายืน  แล้วก็พูดเป็นภาษาญี่ปุ่นฉอดๆ

ชี้ที่ถนนจริงทีนึง ชี้ที่แผนที่2ที   เป็นภาษาสากลที่เข้าใจง่ายๆ

---

เราก็ขอบคุณเขาเป็นการใหญ่  โค้งเลียนแบบคนญี่ปุ่นให้สมกับการช่วยเหลือ ที่ไม่ต้องรอการเรียกร้อง

สุดท้ายเขาก็ถามว่า  where are u from?  เราก็บอกว่า Thailand เขาก็นึกๆอยู่

แล้วบอกว่า อ๋อ Taiwan   เราชินซะแล้ว กับการที่คนถามประเทศของเรา แล้วไม่รู้จัก  จะนึกว่าไต้หวันตลอด

---

เราก็บอกว่า bangkok ต้มยำกุ้ง พัทยา เชียงใหม่ พัฒพงษ์ (ยกที่ดังๆมาให้หมด)

เขาก็เลยร้อง อ๋ออออ…   เสร็จปุ๊บเขาก็ยกมือไหว้ทันที

เรารู้สึกดีใจสุดๆ  ที่มีคนรู้จักประเทศเรา  จากการยกมือไหว้

ตกใจยกมือไหว้ตอบแทบไม่ทัน   แล้วก็ลาจากกันด้วยรอยยิ้ม

---

เป็นการมาเยือนแผ่นดินญี่ปุ่นครั้งแรก  ที่คิดว่าจะต้องพบกับการต้อนรับแบบนี้อยู่แล้ว

เพราะอ่านรีวิวคนอื่นมาเยอะ   ศึกษาทางหนังสือก็แยะ

มีแต่คนเขียนว่า ไปไหนก็มีแต่คนเต็มใจช่วยเหลือ

ก่อนมาญี่ปุ่นก็กะว่าจะซื้อโปสการ์ดเมืองไทย  ไปเผื่อแจกคนที่ช่วยเราด้วย

แต่ลืม ก็เลยไม่ได้มีแจก   ประเทศญี่ปุ่นวันแรกนี่น่าประทับใจจริงๆ

---

เราเดินกันไปตามแผนที่  ก็เห็นแฟมมิลี่มาร์ท  ก็แปลว่าถึงโรงแรมแล้ว

โรงแรมที่จองมาจากเวป booking.com

ไม่พูดเรื่องวิธีมากเพราะศึกษาเองได้ง่ายๆ  ก็แล้วแต่เงินในกระเป๋าว่าหนักหรือเบา

---

โรงแรม ที่จองชื่อว่า Horidome Villa Hotel   ในราคาเฉลี่ยประมาณ  2พันต้นๆ

จำนวน 10 คืน  ห้องเล็กพออยู่ได้   เตียงพอไหว  สมราคา แต่สะอาดมาก

ไม่มีกลิ่นอะไรเลย    แถมแชมพูสระผม  กับครีมนวดผมยังใช้ดี จนอยากจิ๊กกลับบ้านเลย

---

แต่มันเป็นขวดใหญ่ๆ เลยไม่กล้าเอากลับบ้าน  ครีมอาบน้ำก็มีกลิ่นชาเขียวด้วย

หอมและใช้ดีกว่าที่ใช้ที่บ้านอีก    มีที่เป่าผมของสำคัญที่สุดในทริปชิ้นหนึ่งเลยก็ว่าได้

เพราะถ้าไม่มีเครื่องเป่าผม   ผ้าที่ซักมา  ปั่นแห้ง  แต่มันไม่แห้ง

ต้องมาใช้เครื่องเป่าผมนี่แหล่ะ  เป่าก่อนใส่อีก

---

เช็คอินเรียบร้อย  แค่ยื่นพาสปอร์ต  เราก็ปริ๊นท์ใบจองเผื่อด้วย  ก็เลยยื่นไปด้วย

แต่เขาไม่เหลียวมองเลย   ไม่กี่วินาที ก็ยื่นกุญแจให้ด้วยรอยยิ้มน่าประทับใจ

แล้วเก็บของรีบออกไปเที่ยวต่อ

---

ซึ่ง ณ ตอนนั้น เวลาก็ล่วงเลยไป ประมาณ บ่ายสามโมง แล้ว

ก่อนอื่นแวะกินข้าวแกงกะหรี่ โยชิโนยะ ข้างๆโรงแรมก่อน

อร่อยมากๆ หรือเพราะหิวก็ไม่รู้นะ

---

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

---