โตเกียว2

26 มีนาคม 2556 วันที่สองของการเดินทาง

Haneda – นั่งโมโนเรลเข้าเมือง

---

เมื่อมาถึงสนามบินฮาเนดะ  เราได้รับการฝึกฝนให้ทนหนาวจากปักกิ่งเรียบร้อยแล้ว

ผ่านตม.แสกนลายนิ้วมือ  ผ่านด่านตรวจภาษี  ผ่านด่านนั่น นี่  มาโดยที่ไม่คิดว่าจะเร็วอย่างนี้

---

เพราะก่อนมา ได้เตรียมตัวหาข้อมูล   เรื่องห้ามนำของโน่น นี่ เข้าประเทศ

บางรีวิวยังมีขู่ว่า  ตม.หิน ถามมาก  ไม่ผ่าน  ส่งกลับประเทศก็มี

หรือตอบผิดก็เข้าห้องเย็นอีก ขู่จนเราเกร็งไปหมด

---

แต่พอเอาเข้าจริง  ไม่มีอะไรเลย  ถามแค่ว่ามากับใคร  มาคนเดียวหรอ

เราก็แค่บอกว่ามากับสามี แค่นั้น ใช้เวลาไม่นานมาก  ก็ผ่านขั้นตอนจนจบ

---

เสร็จสิ้นขั้นตอนทุกอย่างเตรียมออกเดินทาง แต่ทำไมรู้สึกร้อนๆ

ก็คิดว่าที่ญี่ปุ่นไม่หนาวเหมือนปักกิ่งเลยเนอะ  จึงถอดเสื้อกันหนาว

ถอดส่วนเกินออก  จัดการแต่งตัวใหม่

---

ตามแผนที่เตรียมไว้คือ  ต้องเดินหาออฟฟิศ เพื่อ

• ซื้อบัตรเมโทรพาส  ชนิด 2 วัน   ซึ่งเป็นบัตรใช้รถไฟฟ้าเมโทร ได้ไม่จำกัด 2 วันรวด  เราซื้อ 4 ใบ   เพราะคุ้มมาก  ตกใบละ 980 เยนเอง

• เจอาร์พาสชนิด Tokunai Pass 2 ใบ

• พาสโม่การ์ด หรือ Suica แต่เราเลือก Passmo เพราะมันใกล้ดี

---

ที่ต้องซื้อตั้งแต่วันแรกเพราะ ซื้อที่สนามบินได้ที่เดียว

แล้วขายเฉพาะนักท่องเที่ยวซะด้วย  เอาใจกันขนาดนี้เลย

---

ที่ฮาเนดะ  มีการบริการทุกๆด้าน ที่ดีมากที่สุด เท่าที่เคยไปที่อื่นๆมา

มีทั้งป้ายบอก  มีทั้งผู้ให้บริการยืนเด่นกลางทาง  คอยตอบคำถามอยู่

เหมือนเขากระหายอยากจะตอบเต็มที่

---

แต่เราเป็นพวกชอบหาเอง ทำเอง เลยเดินไปเดินมาอยู่หลายรอบ

ก็ไม่แน่ใจว่าซื้อตรงไหน  จึงต้องยอมบากหน้าไปถามอยู่ดี

เขาก็คงเห็นพวกเราเดินไปมาหลายรอบแล้วด้วย   พอเขาชี้จุดหมายที่เราต้องการ

เราก็ถึงกับตบหน้าผาก แล้วอุทานออกมาว่า  อยู่ใกล้แค่นี้เองหรอ

---

จัดการซื้อตั๋วเสร็จสรรพตามแผน   ก็ต้องซื้อ passmo

ซึ่งเป็นบัตรเติมเงินเอนกประสงค์  ใช้แปะขึ้นรถไฟ

โดยไม่ต้องซื้อตั๋วหลายรอบ   ซื้อของในร้านสะดวกซื้อได้

---

แต่ไอ้เครื่องซื้อตั๋วนี่ มันปุ่มเยอะชะมัด  ยังไม่ทันจิ้มอะไรเลย

ยืนมอง จดๆจ้องๆ ว่าจะกดปุ่มอะไรก่อนดี   ก็มีจนท.ข้างๆ รีบเข้ามาถาม  ในเชิงให้ช่วยไหม

เราก็บอกเขาไปว่าอยากซื้อ Passmo  แล้วเขาก็กดให้อย่างรวดเร็ว

---

เราเหมือนโดนสะกดจิต ให้ใส่เงินลงในช่องอย่างว่าง่าย   ไม่กี่วินาทีก็ได้ตั๋วออกมา

จริงๆเราอยากลองกดเองก่อนมากกว่า   ถ้าไม่ได้จริงๆก็จะถาม   แต่ไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไง แต่ก็เร็วดี

---

เราเลือกไปทาง Monorail   เพราะว่าอยากดูวิวข้างทาง

ถ้าเป็นใต้ดินมันไม่เห็นอะไรเลย   แม้ว่าไปใต้ตินจะถูกกว่าก็ตาม

เห็นมั้ยว่าไม่ได้ประหยัดถึงขั้นงกเลย

---

แต่ขณะที่กำลังก้าวเท้าออกจากประตู   ก็เพิ่งสังเกตุเห็นคนเดินผ่านไปมา

ใส่เสื้อกันหนาวแบบบุนวม  เพราะตอนหาที่ซื้อตั๋ว  ไม่ได้สังเกตุอะไรเลยเพราะรีบ

แต่พอตอนออกจากประตู   จะไปขึ้นรถไฟโมโนเรล   ก้าวเท้าพ้นประตูไม่กี่ก้าว

ลมหนาวอย่างที่ปักกิ่ง  ก็พัดเข้าเต็มหน้า

---

เรามองหน้ากัน โดยไม่อยากพูดอะไรให้เสียเวลา   แล้วลากกระเป๋ากลับเข้าที่มั่นทันที

แล้วหยิบอาวุธอย่างเคยขึ้นมาใส่กันหนาว   ใส่ไปก็บ่นไป

ทำไมข้างในร้อน  ข้างนอกมันหนาวอย่างนี้  แสดงว่าที่ฮาเนดะเปิดฮีตเตอร์

แต่ที่ปักกิ่งไม่ได้เปิดฮีตเตอร์ชัวร์

---

เอาหล่ะ พร้อมสำหรับการออกเดินทางเต็มพิกัด   เราต้องการไปต่อรถไฟที่สถานี Hamamatsucho

ซึ่งจะเห็นว่า ที่สถานีโมโนเรล จะมีโมโนเรล 3 สาย(ตามรูป)

–  Rapid (เบอร์1) จอด 4 สถานี

–  Local (เบอร์2) จอด 7 สถานี

–  express (เบอร์3) ปลายทางอย่างเดียว

---

ถ้าเราจะเข้าเมืองก็นั่ง express ทีเดียวถึง  ไม่ต้องแวะสถานีไหนให้เสียเวลา

เวลาที่รถไฟจะมา  ก็มีบอกชัดเจนว่าจะมากี่โมง

เราจึงเลือก Express Line นี้แน่นอน จะได้ไม่เสียเวลา

ขอบอกว่า เป๊ะมากกก

---

ส่วนนี้ไม่ได้ยากอะไรเลย  ไม่ต้องเตรียมตัวมาก่อน

ก็สามารถรู้ได้ด้วยการดูป้าย  ทำความเข้าใจง่ายๆ

---

จะเปรียบเทียบให้เห็นความไกลของ สนามบินนาริตะ กับ สนามบินฮาเนดะ 

เราเลือกสายการบินที่ลง ฮาเนดะ เพราะใกล้ดี และประหยัดค่ารถไฟได้ด้วย

---

อันนี้เปรียบเทียบให้เห็นว่า พื้นดินข้างบน ตามย่านดังๆต่างๆ  มีเส้นทางรถไฟฟ้าซ่อนอยู่ใต้ดิน

โยงกันยุ่งเหยิง  ทำให้คิดว่า ใต้ดินเขาไม่พรุนไปหมดแล้วหรอ

---

วิธีการเดินทางในญี่ปุ่น  เราเตรียมอาวุธอยู่ 2 อันคือ

แผนที่ JR   กับ แผนที่ Metro

จุดหมายที่พักโรงแรมของเราคือ  สถานี Ningyocho

เราก็ต้องมาเล่นโยงเส้นสายรถไฟกัน   ต้องใช้สมองมากเลยนะนี่  เพราะสายรถไฟมันพันมั่วกันไปหมด

---

ตอนคิดจะมาญี่ปุ่นทีแรก  เห็นสายรถไฟฟ้าทั้งบนดิน  และ ใต้ดิน แล้วมึนเลย

ตาลายไปหมด  งงด้วย  ว่าต้องขึ้นตรงไหน  ไปบนดิน หรือใต้ดินดี

กว่าจะทำความเข้าใจเรื่อง สาย สี เส้นทางรถไฟพวกนี้ได้   ก็หลายวันอยู่

ซึ่งในทางทฤษฏี  แค่ลากเส้น  ลากสีในกระดาษมันก็พอจะเรียนรู้กันได้อยู่

และมั่นใจมากขึ้นว่าทำได้แน่นอน  ง่ายๆ

---

แต่ในทางปฏิบัติ  พอเจอของจริง  ป้ายมันก็มีนะ  แต่มันเยอะมาก

ต้องหยุดคิดพิจารณา  ว่าต้องไปทางไหน

และปัญหาก็คือ  พอเราหยุดปุ๊บ  คนข้างหลังจะชนเราทันที

แล้วก็มองด้วยความรำคาญ  เราจึงเรียนรู้ว่า

พอลงบันไดเลื่อนปุ๊บ  ให้รีบเข้ามุม  หาจุดยืนทันที

อย่าหยุดกลางทาง

---

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

---