DENDEN Town

ตอนที่แล้วไป Kaiyukan ซึ่งจะแบ่งเป็น ตอน1 กับ ตอน2 นะคะ  หลังจากนั้นก็ไม่ได้มีโปรแกรมอะไรแน่นอน นอกจากเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอย่างเดียวค่ะ  และเนื่องจากเมื่อวานไป นัมบะ-เดนเดน ตอนดึก ร้านจะปิดกันหมดแล้ว ก็เลยยังเดินกันไม่เต็มอิ่ม วันนี้เวลาเหลือ ก็เลยจัดไปเลยค่ะ

---

พื้นที่แถวDENDEN Town  ถือว่าเป็น Akihabara ขนาดย่อม  ใครมาโอซาก้าก็ต้องผ่านนัมบะ และ เดนเดน ทาวน์ ให้ได้(ซึ่งเป็นย่านที่ติดกัน)  ที่นัมบะมีของขายเยอะแยะ ร้านอาหารทุกสไตล์ก็มีให้เลือก ส่วนบริเวณรอบๆนัมบะ ก็ยังมี เดนเดน ทาวน์ ที่สามารถเดินถึงกันได้ เป็นพวกของอิเล็กโทรนิค เกมส์ การ์ตูน โมเดล ของสะสม หนัง…ผู้ใหญ่  ฯลฯ  คือเดิน3วัน3คืน ก็ยังไม่ทั่วน่ะค่ะ

---

ต้องบอกก่อนนะคะว่าแอดมินไม่รู้ว่าถนนพวกนี้มันชื่ออะไรกันบ้าง เพราะหลังจากลงสถานี Nipponbashi พวกเราก็เดินไปเรื่อยๆ   เดินไปเดินมาก็เจอตามรูปด้านล่างนี้ล่ะค่ะ  ไม่มีสาระอะไรมากนะคะ

---

 

 

เดนเดน ทาวน์ DENDEN Town

 

จริงๆแล้วการเดินแถว เดนเดน ทาวน์ สำหรับแอดมิน ไม่ได้แฮ๊ปปี้ซักเท่าไหร่  เพราะมันไม่ได้มีของที่สนใจมากนัก  เมื่อยก็เมื่อย ไม่มีที่นั่งอีก  แต่ต้องรอสามีที่เข้าๆออกๆร้านแต่ละร้านเพื่อเทียบราคาแผ่นเกมส์  เขาบอกว่ามันถูกเพราะเป็นมือสอง

รู้สึกมาทริปนี้ใช้เมมโมรี่กล้องเปลืองมากเลย แต่แถวนี้ก็มีขาย แถมราคาก็ไม่แพงซะด้วย  ก็เลยถือเป็นวันจ่าย เพราะวันพรุ่งนี้จะเป็นวันไหว้….เอ้ยวันกลับบ้านกันแล้วค่ะ

---

 

 

แวะทาน ทาโกะยากิ กับไอติม

ตั้งแต่มาโอซาก้า ยังไม่ได้กินทาโกะยากิแบบร้านทำสดๆเลย  ได้แต่ซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต กินเย็นๆ   เดินมาแถวนี้ก็เห็นร้านทาโกะยากิ(ลูกศรสีดำ) ราคาค่อนข้างถูกกว่าที่เคยเห็นระแวกเดียวกัน

อย่างตรงที่นั่งเรือ Tonbori ที่คนไทยชอบไปกินกันเยอะน่ะค่ะถ้าจำไม่ผิด ได้ 8 ลูก ราคา 500 เยน ไม่มีที่นั่งกิน   แต่ร้านนี้ 7 ลูก ราคา 280 เยนเท่านั้นเอง  อร่อยมากๆด้วยนะ แถมมีที่นั่งกินสบายใจ

 

ร้านนี้แหล่ะค่ะ 7 ชิ้น 280 เยน , 10 ลูก 380 เยน , 16 ลูก 580 เยน , 20 ลูก 680 เยน  ถือว่าถูกนะ

 

ระหว่างนั่งกินทาโกะยากิ  มองเห็นฝั่งตรงข้าม เป็นร้านไอติม น่าจะเป็นชาติตุรกี(เห็นรูปพระจันทร์กับดาวพื้นแดง) ที่ชื่อ Karakus ที่มีขายเนื้อห่อแป้ง(เรียกว่าเคบั๊บรึป่าวนะ)  ข้างๆก็จะมีร้านไอติม (น่าจะเจ้าของเดียวกัน)  เห็นคนขายหน้าแขกๆขาวๆเสื้อแดงๆ ทำท่าตักไอติมแบบลีลาหว่านเสน่ห์สาวๆมาก

---

สาวๆเดินผ่าน มองแว๊บเดียวโดนเรียกเข้าไป พูดจาหว่านล้อม ยิ้มตาหวาน พูดไม่หยุด พาเอาสาวๆหัวเราะร่าเริง พร้อมกับมือที่กำลังควักเงินออกจากกระเป๋า  ออกมาพร้อมกับไอติมคนละโคน

---

พวกเราหันไปหาร้านไอติมที่อยู่ข้างๆกับที่เรากินทาโกะยากิ  ปรากฏว่าไม่เห็นคนขายซักคน  แต่ตั้งใจว่ากินเสร็จจะลองกินดูซักหน่อย  เดินไปหน้าร้านไอติม ซักพักก็มีคนขายวัยกลางคนเป็นคนญี่ปุ่น ออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าเย็นชามาก   ผิดวิสัยของนักบริการญี่ปุ่น  แต่ก็ไม่ได้ชักสีหน้า หรือหยาบคายอะไรนะ

---

ได้ไอติมมาเลียเล่นตามปกติได้ 1 คำ  เห็นหนุ่มๆญี่ปุ่นเดินผ่านมา มือไม้อ่อน เลยทำไอติมล่วงใส่กระเป๋า หน้าเละ  แต่ด้วยสัญชาตญาณของความ “งก” ทำให้คว้าไอติมที่กำลังจะล่วงได้อย่างมืออาชีพ  ชูขึ้นมาอย่างกับอัญเชิญคบเพลิงโอลิมปิก   แล้วก็บอกกับสามีว่า “อ่ะ….ไฮ่….เค้าอิ่มแล้ว”  (สภาพตามรูปบน)

---

 

 

สาวๆ เมด คาเฟ่ (Maid Cafe Girls)

จากที่เคยไปโตเกียว เห็นสาวเมดที่มายืนแจกใบปลิว ก็ไม่ได้ถึงกับสวยหยาดฟ้า น่ารักหยาดดินอะไร  แต่ก็ดูใช้ได้เลยล่ะ  เหมือนเขาไม่ได้เน้นหน้าตา(เพราะผมปิด) แต่เน้นความน่ารัก   เวลาเดินสังเกตุว่าจะเดินแบบปลายเท้ากระโดดเล็กๆ  เหมือนกำลังเดินเล่นในสวนดอกไม้  ใบหน้ายิ้มแย้มตลอด แขนสองข้างกางออก แกว่งไปมา นิ้วเหยียดตรง  เพิ่มความคิกขุเหมือนในการ์ตูนเลย

---

สำหรับที่โอซาก้า  ธีมก็ไม่ได้ต่างกัน ทั้งการหาลูกค้า การเดิน ท่าทาง แต่ที่แอดมินสงสัยมากๆ ถึงมากที่สุดเลยก็คือ  คนโอซาก้าเขานิยมสาวอวบรึป่าว  เห็นทีไรก็จะเห็นสาวเมดเจ้าเนื้อ  ทั้งๆที่ก็ไม่ค่อยเห็นคนญี่ปุ่นอ้วนๆกันเลยนะ

แต่สิ่งที่น่ารักก็คือ ดูเขามีความมั่นใจมาก ฉันสวย ฉันหน้ารัก ฉันมีความสุข เดินแบบกระโดดเล็กๆ ลั้นลาไปตามถนน

---

 

 

ร้าน TAKERU สเต๊กเนื้อย่าง

เดินผ่านกรวยแดงๆกั้นข้างถนน เห็นมีคนต่อแถวยาวมาก ทีแรกนึกว่ายืนรอรถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง (บ๊ะกะ…)  มองรอบๆแบบงงๆ  ยืนรออะไรกันนะ  เดินออกมาจนถึงแยก หันกลับไปอีกรอบ จนเห็นภาพรวม   เลยร้องอ๋อ…รอร้านเนื้อย่างนี่เอง

---

แอดมินเป็นคนไม่ชอบต่อคิว(ไม่ได้ชอบแซงคิวนะ) คือไม่ชอบรออะไรนานๆ   แต่ตั้งแต่มาโตเกียวเมื่อปีก่อน กับมาโอซาก้า พฤติกรรมคนญี่ปุ่นที่เหมือนๆกันก็คือ ชอบต่อคิว (เขาคงไม่ได้ชอบหรอกมั๊ง แต่ทนต่อคิวยาวๆได้)  ตั้งแต่ดิสนี่ย์ทำเอาแอดมินอึ้งกันไปเลย หรือแม้กระทั่งร้านซูชิโทรมๆ

---

คือเป็นเราอยู่เมืองไทยนะ เห็นร้านนี้คนเยอะ ก็ไม่ซื้อร้านอื่น เห็นแม่ค้าหน้าไม่รับแขก ก็เปิดหนีแล้ว หรือถามว่ารอนานมั้ยป้า ถ้าบอกว่านานเมื่อไหร่ ก็บ๊ายบายเมื่อนั้น   นี่คนญี่ปุ่นเขาเป็นเผ่าพันธุ์พิเศษรึไง ต่อให้มันอร่อยขนาดกินแล้วบินได้ ถึงขั้นต้องยืนรอยาวกันขนาดนี้ เก้าอี้ก็ไม่มีให้นั่ง  กระจายไปกินร้านอื่นบ้างก็ได้นะ

---

 

 

ร้านมาริโอ้

ร้านนี้ไม่รู้ว่าชื่ออะไร แต่เห็นแล้ววิ่งเข้าเลย  ข้างในเป็นของสะสม ของเล่น เกมส์ ตุ๊กตา กล่องข้าว ฯลฯ ที่เกี่ยวกับมาริโอ้ทั้งนั้นเลย   ขนมก็เป็นขนมแบบสมัยก่อน ตอนเด็กๆก็เคยซื้อกิน(ที่ไทยก็มีนะ)  ซื้อมายืนกินเล่นหน้าร้าน นึกถึงวัยละอ่อน

ในร้านมีขายเกมส์แฟมิลี่ด้วยนะ มันยังใช้การได้อยู่หรอเนี่ยะ แถมที่เอามาขายเป็นของมือสอง(น่าจะมือ3,4,5…) และราคาที่ทำให้ถึงกับลมแทบจับคือ แสนกว่าเยน ส่องแล้วส่องอีกว่านับศูนย์ผิดป่าววะ ตีเป็นเงินไทยก็แพงกว่าเครื่อง Playstation4 อีกนะ

---

คิดในใจทันใดเลยว่า เครื่องแฟมิลี่ ที่เราเล่นตอนเด็กๆมันยังมีชีวิตอยู่มั้ย  หรือจะโทรให้คนที่บ้านค้นทั้งแผ่นเกมส์ เครื่องเกมส์ ส่งแบบ Super EMS มาเลย จะได้เอามาขาย   นึกไปนึกมา หอบทิ้งไปหมดแล้วนี่หว่า ทั้ง Family , Famicom , Nintendo , Play1-2 , ตลับเกมส์  ไม่นะ  ไม่เหลือซักอัน  นี่ชั้นทิ้งเงินไปเป็นหมื่นๆเลยนะ

 

 

---

 

 

Tamade supermarket

เนื่องจากพรุ่งนี้จะต้องกลับบ้านแล้ว  และต้องแพ็คกระเป๋าเตรียมไว้ให้พร้อม เลยต้องซื้อของให้เสร็จสรรพซะวันนี้   และสถานที่ที่ไม่น่าจะมาบ่อยๆ  แต่พวกเรามาเป็นครั้งที่3 แล้ว(หรือ4ไม่รู้สิ) คือ Tamade เป็นซุปเปอร์มาร์เก็ต ขายอาหารสด อาหารแห้ง ขนม เปิด24ชั่วโมง ราคาถูก ลงสถานี Ogimachi

---

ที่สามีติดใจมากก็คือพวกขนมโมจิ  จนต้องกลับมาขนกลับบ้านหลายแพ็ค  ไอ้เราก็บ่นว่ามันเป็นของสด มันจะไม่เสียเอาหรอ  กลับบ้านไปมันก็เละ แต่สุดท้ายก็ซื้อเยอะอยู่ดี

นอกจากขนมแล้วยังมี แกงกะหรี่ ชา คิดแคทชาเขียวที่ราคาถูกกว่าที่อื่นๆด้วย

สำหรับวันนี้พวกเรากลับที่พักเร็วกว่าทุกวัน  ประมาณ 3 ทุ่ม

---

 

 

คลิปรีวิว เดนเดน ทาวน์ 

 

แผนที่เส้นทางการเดินทางวันที่หก

---