โตเกียว1

25 มีนาคม 2556 วันแรกของการเดินทาง

ออกเดินทาง สุวรรณภูมิ – ต่อเครื่องที่ ปักกิ่ง – ลงที่ ฮาเนดะ

ขอบ่นก่อนรีวิวนะ เรื่องวีซ่า ก่อนที่จะเตรียมตัวเที่ยวญี่ปุ่น ก็เตรียมตัว เตรียมใจเรื่องวีซ่าไว้

เพราะไม่ได้ทำงานประจำ ดังนั้นต้องเตรียมเอกสารเยอะ  และอาจมีสิทธิไม่ผ่านวีซ่า

ลุ้นกันแทบแย่  พอกลับจากทริปนี้ไม่กี่วัน ทางการประกาศยกเลิกวีซ่าญี่ปุ่นซะนี่  เจ็บใจชะมัด

---

พวกเราเริ่มออกจากบ้านตอน 14.45 น.  ตั้งใจให้ไปถึงสุวรรณภูมิตอน 17.00น.

ด้วยนโยบายของการเที่ยวทุกครั้งคือ “เที่ยวให้คุ้ม ประหยัด แต่ไม่งก”

ต้องใช้ต้นทุนที่ต่ำเท่าที่จะทำได้ แต่ต้องไม่ลำบาก หรือเขียมเกินไป

---

นั่งรถเมล์ออกจากบ้านแบบชิลๆ เพื่อไปอนุสาวรีย์  คิดว่าเวลาเหลือถมเถ

แต่ช่วงนั้นเป็นช่วงเย็น ซึ่งรถค่อนข้างติด  นึกว่าจะไปสายกว่ากำหนดซะแล้ว

พอไปถึงอนุสาวรีย์ ก็ต่อรถไฟฟ้า BTS ไปลงพญาไท และนั่ง Airport link ไปสุวรรภูมิ

---

สรุปว่า มาถึงสุวรรณภูมิ ตอน16.40 น.  เข้าเช็คอินที่เคาร์เตอร์ Air China

แล้วผ่านตม. เข้ามานั่งรอขึ้นเครื่องตามระเบียบ ตอน 17.30 น.

---

ที่น่าสงสารคือ สามีเราเป็นประเภท  ลายนิ้วมือไม่ชัด  มักมีปัญหาเวลาผ่านตม.อยู่เรื่อย

ไม่เคยแสกนลายนิ้วมือผ่านเลย  แม้กระทั่งไปทำบัตรประชาชน จนท.ยังเอาครีม หรืออะไรไม่รู้มาทาตั้งนาน

สุดท้ายก็แสกนไม่ได้อยู่ดี  ทั้งที่เขตตอนไปทำบัตรประชาชน

และตอนผ่านตม.ที่ไทย   ทั้งขาไป และขากลับ ก็แสกนไม่ผ่าน

---

พวกเราจึงเกิดอยากรู้ขึ้นมาว่า  ถ้าผ่านตม.ของต่างประเทศแล้ว จะแสกนผ่านหรือป่าว

เพราะเคยไปฮ่องกง กับสิงคโปร์ เขาไม่มีให้แสกนลายนิ้วมือ

มาญี่ปุ่นเลยอยากรู้ว่า ไอ้ที่แสกนลายนิ้วมือไม่ผ่าน

เป็นเพราะนิ้วเราไม่ดี หรือเครื่องไม่ดีกันแน่

---

เนื่องจากทริปนี้ พวกเราตั้งโจทย์คือ ความประหยัดเต็มที่   เราจึงเลือกสายการบินที่ถูกที่สุด

จึงต้องไปต่อเครื่องที่ปักกิ่ง  และนี่คือ การเริ่มต้นของการผจญภัย ที่ไม่ใช่การท่องเที่ยวพักผ่อน

แต่เป็นการมาผจญภัย (โดยเฉพาะภัยหนาว)

---

พอเรามาถึงสนามบินปักกิ่ง  ด้วยชุดที่ใส่ออกจากบ้านที่เมืองไทย  คือเสื้อเชิ้ตแขนสั้น

และเสื้อยีนส์บางๆคลุม1ตัว   ส่วนสามี เสื้อยืดธรรมดา

---

พอสจ๊วตประกาศว่าอีกไม่นาน  จะถึงสนามบินปักกิ่งแล้ว

พวกอาเจ๊ อาซิ่มรอบๆ  ซึ่งมีอยู่ประมาณ 80% ของลำ

ก็ลุกขึ้นอย่างพร้อมเพรียง   เปิดตู้ชั้นใส่ของ หยิบเสื้อกันหนาวแบบแหนมบุนวม

ที่เป็นชั้นๆ หนาๆ เหมือนข้าวต้มมัด  ออกมาใส่กันเป็นแถว  ผูกผ้าพันคอ

เหมือนกำลังจะแปลงร่าง  เตรียมออกรบ  เราก็คิดในใจว่า

ไม่เห็นหนาวตรงไหนเล้ย  สามีเราใส่เสื้อยืดตัวเดียวยังรู้สึกเย็นๆ สบายดีออก

---

พอเครื่องบินแตะรันเวย์  เตรียมจอด  ก็ยังไม่เห็นรู้สึกหนาวตรงไหน

แต่ก็มีคนแอบชำเลืองนิดหน่อย  พอเดินออกไปทางงวงช้าง

ก็รู้สึกเหมือนแค่เปิดแอร์เย็นๆ  ก็ยังถามสามีว่า “หนาวมั้ย”

สามีตอบว่า “ก็เย็นดีนะ”

---

พอเดินไปได้ไม่ถึง 5 นาที  ยังไม่ทันถึง ตม. เสียด้วยซ้ำ

ก็เริ่มปลดกระเป๋าเป้ที่สะพายไหล่ แล้วควักอาวุธที่คิดว่า

จะไม่ต้องใช้เร็วขนาดนี้ออกมา  เพราะไม่ไหวแล้ว

มันเย็นบาดขั้วหัวใจมากกกก

---

เป้ที่ซื้อมาใหม่แบบใหญ่พิเศษ  เตรียมพร้อมสำหรับใส่เสื้อกันหนาวโดยเฉพาะ

พวกเรารีบปลีกตัว ออกนอนเส้นทางเดิน  มาหลบมุมเพื่อใส่เสื้อกันหนาว

แต่ก็เห็นคนไทย กับฝรั่งผมทอง ใส่เสื้อยืดเดินเหมือนกัน

สงสัยความรู้สึกช้าเหมือนกัน

---

ก่อนมาถึงปักกิ่ง คิดว่าทางสนามบิน  จะมีเปิดฮีตเตอร์ เพราะในสนามบิน มันก็ควรจะทำให้ผู้โดยสารรู้สึกสบาย

แต่มาสัมผัสความเย็นที่รู้สึกเป็นครั้งแรกที่ปักกิ่ง มันหนาวเข้ากระดูก ตัวสั่น

จับมือกันยังไม่ได้ เพราะมันจะช็อตกันทุกที

(คือเวลาอากาศมันหนาว หรืออากาศแห้ง พอเราเอานิ้วไปโดนคนอื่น หรือไปจับอะไรที่เป็นโลหะ มันจะสป๊าคไฟ  รู้สึกเหมือนไฟดูดทุกที)

หนาวจนฟันกระทบกันดังกึกๆ

---

ที่สนามบินไม่ได้บอกว่ากี่องศา  แต่พอเช็คในเน็ทมันขึ้น ต่ำสุด 4 องศา สูงสุด 14องศา

แต่ตอนที่เราไปถึงปักกิ่งมันตอน 00.55 น. มันก็น่าจะเป็นอุณหภูมิที่ต่ำสุด คือ 4องศาสินะ

ตอนนี้เหมือนต้องใส่ชุดเกราะโบราณ ไปกันกระสุนกันเลย

---

พวกเราต้องรอต่อเครื่องอีกที ตอน 8.35 น. ในตอนเช้า

ระหว่างนี้ก็เดินผ่านตม.  ช่อง International Tranfer

โดยมีการตรวจพาสปอร์ตเฉยๆ  ไม่ต้องเขียนใบอะไรเพิ่ม

แต่ต่อคิวนานมากๆ ไม่รู้อาหมวยเขาทำอะไร  กว่าจะผ่านไปแต่ละคนนานมากๆ

เหมือนเสียตัวให้สาวหล่อ…ตอนผ่านด่านตรวจคนเข้าเมืองที่ปักกิ่ง

---

พอผ่านตม.มาได้ ก็ต้องสแกนกระเป๋า เดินผ่านประตูตรวจกระเป๋าอีกรอบ

แต่ก็เห็นสัญญาณมันร้อนทุกคนเลยนะ

พอสัญญาณแดงเตือนขึ้น ตม.อาหมวย ก็เข้ามาลูบๆ คลำๆ ทั้งตัวเลย

คือไม่ได้รำคาญ หรือกลัวเสียเวลาอะไรหรอก เพราะไม่ได้รีบไปไหน

แต่มันสยิวกิ้ว จั๊กกะจี๋มาก

---

เพราะเธอเล่นลูบตั้งแต่คอ แขน จั๊กกะแร้ หน้าอก เอว ผ่านจุดสำคัญอันนั้น

หว่างขา ซอกหลืบ เลยไปถึงข้อเท้า แล้วย้อนกลับมาด้านบนอีก

ลูบไปลูบมาหลายรอบ มองหน้า แล้วก็ปัดมือให้ไป

โอย…ไม่รู้คิดอะไรกับเราป่ะเนี่ยะ ก็เธอน่ะ…สาวหล่อแท้ๆเลยล่ะ

---

หลังจากผ่านการเสียบริสุทธิ์ ให้สาวหล่อไป  ก็มาใช้ชีวิตอันยาวนาน  ในสนามบินอันโหดร้าย

ที่จะจดจำไปชั่วชีวิตว่า วันหลังเอาเสื้อกันหนาว และเครื่องปกป้องมาให้ครบสูท

จากนั้นเราก็เข้าห้องน้ำห้องท่า  แปรงฟันเตรียมเข้านอน  ที่เหมือนนอนในตู้เย็น

---

หลังจากตรวจสอบพื้นที่ ทั้งสนามบินเรียบร้อย  หาที่ตั้งฐานของเราแล้ว

เวลาก็ล่วงเลยมาถึงประมาณ 02.00 น.  เหลือเวลาอีกประมาณ 5-6 ชม.

ซึ่งทรมานจนฝังใจเลย  แล้วไปรอขึ้นเครื่องตาม Gate

(ตั๋วถูกปริ้นท์ออกมา ตั้งแต่ที่สุวรรณภูมิแล้ว ไม่ต้องไปเช็คอินที่ปักกิ่งอีก)

แต่ Gate ไม่ได้ระบุไว้ในตั๋ว  เราก็แค่ไปดูที่บอร์ดในสนามบินว่า เครื่องไฟลท์นี้ ต้องไปขึ้น Gate ไหน

---

ระหว่างรอขึ้นเครื่อง ตอน 8.35 น.  คิดว่าเป็นช่วงที่เลวร้ายที่สุดในทริปนี้แล้ว

เพราะมันหนาวจนไม่มีวันลืมเลย  หนาวแทบเจียนตาย  อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ

อยากนอนให้หลับ แล้วตื่นมา ก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องเลย   แต่ก็นอนไม่หลับ

ทั้งๆที่ง่วงแสนง่วง  เตรียมหนังสือมาอ่าน  เตรียมเกมส์มาเล่น

---

แต่ตอนนั้นไม่มีกระจิกกระใจมาอ่าน หรือเล่นเลย  โกรธ และ เคืองสนามบินมาก

ที่ไม่เปิดฮีตเตอร์  หรือไม่พยายามสร้างความอบอุ่นให้ผู้โดยสารเลย

แต่ก็เห็นคนอื่นๆเขาก็เดินกันปกติ  ไม่ได้แสดงอาการหนาว   หรือตัวสั่นอะไรเลย

อย่างแม่บ้านทำความสะอาด  ก็เห็นใส่เสื้อแขนยาวไม่เห็นบุนวม เดินกันหน้าตาเฉย

---

และแล้ว  เวลาก็ผ่านไป เหมือนมรสุมชีวิตที่ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป

แค่รอเวลา ทำจิตใจให้เข้มแข็ง ได้เวลาขึ้นเครื่อง  บินสู่สนามบินฮาเนดะ  กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นเสียที

ถึงสนามบินฮาเนตะ เวลา 12.55 น.

---

ที่สนามบินปักกิ่ง  ไม่มีเครื่องให้ต้องแสกนลายนิ้วมือ

จึงไม่รู้ว่าสิ่งที่พวกเราสงสัยมานานมันเป็นยังไง

แต่พอมาถึงที่ฮาเนดะ  เขามีให้แสกนลายนิ้วมือ ตอนผ่าน ตม.

ในที่สุด ประเทศที่เรามั่นใจว่า ล้ำหน้าด้านเทคโนโลยีที่สุดที่หนึ่ง 

ก็ไม่ทำให้เราผิดหวัง

---

คือสามีเราสามารถแสกนลายนิ้วมือผ่านได้อย่างฉลุย   เทคเดียวผ่าน

ไม่เหมือนที่ไทย  ทั้งทาครีม ทั้งนวด  ทั้งลองหลายรอบก็ยังไม่ผ่าน

ต้องไปเข้าแถวยาวเหยียด  ให้จนท.ตรวจแบบ manual อยู่ดี

ญี่ปุ่นสุดยอดมาก ประทับใจตั้งแต่แรกพบเลย

---

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

 

---