โตเกียว5

27 มีนาคม 2556 วันที่สามของการเดินทาง

ดิสนีย์แลนด์ – อากิฮะบาระ

โปรแกรมของวันนี้ง่ายมากคือ  ไปดิสนี่ย์แลนด์ที่เดียว  แล้วกลับมานอน

การเดินทางไปก็ง่ายแสนง่าย  ขอไม่สาธายายนะ เพราะหากันเองได้ง่ายๆ

เล่นลากเส้นรถไฟฟ้ากันเองแล้วกัน  ขอให้ไปถึง สถานี Maihama ได้ก็พอ

---

บอกก่อนเลยว่า รีวิวนี้ไม่ได้รีวิวเครื่องเล่น ไม่ได้บอกว่ามีเครื่องเล่นอะไรบ้าง โชว์อะไรบ้าง

แต่อยากถ่ายทอดความรู้สึก  ที่ได้สัมผัสบรรยกาศในดิสนี่ย์แลนด์นี้ครั้งแรก

ถ้าครั้งต่อๆไป ได้มาอีก ก็คงจะรีวิวเจาะลึกเครื่องเล่นบ้าง

แต่เราคิดว่าข้อมูลพวกนี้ หาในเวปดิสนี่ย์แลน์ก็ได้ เขามีคลิปให้ดูด้วย

---

ก่อนเดินทางเราฝากท้องกันที่ร้าน Yoshinoya เป็นครั้งที่2

เพราะตั้งใจว่าจะลองมันทุกเมนู  อาหารก็อร่อย ได้เยอะ ราคาก็ถูก(สำหรับค่าเงินญี่ปุ่น)  จิ้มตามรูปได้เลย

---

เขาเล่าลือกันว่า ตอนเช้าอย่าได้ขึ้นรถไฟฟ้าเชียว  ออกมาอาจเสียตัวได้

ไอ้เราก็อยากเห็นจริงๆเล้ย  คือภาพที่ต้อง ใช้เท้ายันคนข้างหน้า  ให้อัดเข้าไปในรถไฟฟ้าได้

เอาเข้าจริงก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้นหรอก   แต่ก็เยอะจริงๆ

โดยเฉพาะชายชุดดำ  เดินถือกระเป๋า  อย่างกับมนุษย์โคลน

---

 

ยิ่งอยู่ในรถไฟฟ้า  แล้วมีตัวประหลาด 2 คน   เป็นจุดสนใจด้วย   มองๆดูแล้วน่ากลัวจัง

แต่จริงๆแล้ว ไม่น่ากลัวหรอก  เพราะแต่ละคนยืนหลับ

ไม่ได้มองหน้ากันด้วยซ้ำ  ไม่มีใครมาสนใจใครหรอก

---

เมื่อเรามาถึง สถานี Maihama   ปรากฏว่าหลงทางได้อีก  ซึ่งเป็นที่ที่ไม่น่าจะหลงได้เลย

เพราะตามกฏส่วนตัวแล้ว  ผู้คนเดินไปทางไหนเยอะๆ  ก็ทางนั้นแหล่ะ

แต่เราดันอวดดี  เดินนอกลู่นอกทาง ทำเป็นเก่ง  ทั้งๆที่ตั้งใจมาให้เร็ว

ให้ทันดิสนี่ย์แลนด์ เปิดตอน 8 โมงเช้า แต่ก็มาเสียเวลาหลง

หาทางเข้าไม่ได้  เลยลองเดินไปถามพนักงาน เขาก็ชี้ๆ จึงเข้าใจ

---

นึกว่าหมดเวรหมดกรรม  กับการหลงอย่างซื่อบื้อครั้งนี้แล้ว

แต่กลับเกิดความซื่อบื้อยกกำลังสอง  บวกกับการตกตะลึงกับผู้คน

ทั้งๆที่ฝนก็ตกด้วยนะเนี่ยะ

เพราะพอเราเห็นคนต่อคิวกันเต็มไปหมด  เราเห็นแถวไหนสั้นก็รีบเข้าไปต่อ

ยืนต่อแถวอยู่ตั้งนาน ขยับทีละนิดๆ หรือไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ

---

 

 

พอขยับไปจนจะถึงทางเข้าแล้ว  ก็ยังไม่ตาสว่างซะที

เพราะมันคือทางเข้า พวกเรายังไม่ได้ซื้อตั๋วเลย

จากนั้นพนักงาน ก็มาต้อนให้แถวเราไปเข้าทางนู้นได้   คนก็กรูกันไป

เราก็กรูตาม  เห็นข้างหน้าลิบๆว่ามันเป็นทางเข้าอ่ะ  ไม่ใช่ช่องซื้อตั๋ว

บร๊ะ…เวรแล้วไง  ต่อคิวอยู่ได้เกือบชั่วโมง

---

ก็แถวมันยาวมากกกก  จนไม่เห็นหัวแถวเลย จะหาว่าโง่ก็ได้นะ

เราเลยรีบเปลี่ยนไปต่อแถวที่ซื้อตั๋วจริงๆ

แต่ก่อนอื่นต้องไปสำรวจหัวแถวก่อน  ว่าจริงๆแล้วมันใช่ช่องซื้อตั๋วหรือป่าว

เพราะแถวมันยาวมาก   ผู้คนยืนปิดช่องกันแน่นไปหมด   เมื่อมั่นใจแล้วว่าใช่แน่

แต่ก็ต้องยืนรออีกนานกว่าจะได้ตั๋ว

---

ขอชื่นชมกับการให้บริการของคนญี่ปุ่นจริงๆ  และอดสงสัยไม่ได้ว่า  เขาไม่เมื่อยปากบ้างหรือไง

กับการพูดตลอดเวลา   ยิ้มตลอดวัน  เดินโบกไม้โบกมือ   ทำนู่นทำนี่ไม่เห็นได้หยุดเลย

ขนาดพนักงานกวาดพื้นยังยิ้ม  และพูดต้อนรับตลอดด้วย  บ้ามั้ยล่ะ

---

ในวันนี้ เราคาดหวัง ดิสนี่ย์แลนด์ ไว้สูงกว่าที่ฮ่องกง

แต่ถูกฝนพรากเอาความสนุกไปจนเกือบหมด   เพราะอากาศหนาวอยู่แล้ว  ฝนยังตกอีก

ร่มก็เอามาแค่อันเดียว   เพราะพยากรณ์อากาศบอกว่า Cloudy

เราก็เข้าใจว่า  มีเมฆเฉยๆ  ไม่คิดว่าจะมีฝนด้วย

---

หนาวยังพอทน ฝนยังพอหลบ   แต่น้ำเข้าถุงเท้า   รองเท้าเปียกนี่นรกชัดๆ

จะซื้อถุงเท้าใหม่ใน disney store ก็แพง   ถึงจะซื้อมาก็เปียกอีกอยู่ดี   เพราะรองเท้ามันเปียก

ทำให้วันนั้นกลายเป็นเด็กขี้หงุดหงิด   พาลไม่อยากเล่นอะไร

---

อีกอย่าง  คิวแต่ละเครื่องเล่นมันโหดมาก   เห็นป้ายเขียนว่า รอ 1.30 ชม.  จะบ้าหรอ!!

ยังจะมีคนเพิ่งแห่กันเดินเข้าไปรออีก  ทั้งๆที่เห็นป้ายเวลาอยู่

เราเห็นก็ถอดใจแล้ว   ต่อให้มี Fast Pass  ก็ไม่ได้จะเข้าได้เลย

เราให้ฉายามันว่า Faster Pass เพราะแค่เร็วกว่า  แต่ไม่เร็วจริง

เพราะ กดเช้า ได้คิวเย็น และคนอื่นๆก็กดกันได้

---

พอไปตอนเย็นตาม pass ก็ต้องไปต่อคิวอีกนะ  ไม่ใช่มีบัตรเบ่งแล้วจะเล่นได้เลย

คือต้องรอเหมือนกัน  เพราะคนอื่นเขาก็กดมาเหมือนกัน

ขนาดฝนตกขนาดนี้ ยังเยอะแบบนี้ ถ้าอากาศดี คงได้แค่เดินไปเดินมาชมวิวเฉยๆ

---

คิดดูว่า วันแรกที่แบกกระเป๋า ขึ้นบันไดรถไฟฟ้า  ขามันก็พลิก  ปวดก็ปวด

แถมวันนี้ ต้องมาแช่เท้าในถุงเท้าเปียกๆอีก

แต่ด้วย ความงก  ชนะทุกสิ่ง  เสียเงินเข้ามาแล้วก็ต้องเอาให้คุ้ม

---

ขอออกหน้านิดนึงว่า  ก่อนมาเราได้เข้าเวปดิสนี่ย์   เพื่อวางแผนเวลาโชว์การแสดง

ทำเป็นตารางอย่างดี  ว่าเวลาไหนเราต้องไปโชว์ไหน  มีเวลาว่างช่วงไหน  ไปเล่นอะไรดี

โปรเจกอภิมหารเพอร์เฟ็กต์ของเรา  ล้มลงอย่างไม่เป็นท่า

เพราะทั้งหลง  ทั้งฝนที่ตกทำให้ต้องงดการแสดงหลายอย่าง  ทั้งคิวที่ยาวเหยียด

---

จึงเปลี่ยนแผนในอุดมคติของเรา อย่างกระทันหัน   ด้วยการไม่มีแผน

คือเดินไปเจออะไร อยากเข้าก็เข้า  อยากเล่นอะไรก็ต่อคิว   คิวไหนน้อยก็เอาอันนั้น

แต่แผนที่ร่างบนกระดาษA4 ปริ๊นท์มาซะดิบดี  ก็ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง  ดีกว่าไม่เตรียมอะไรมาเลย

---

คนที่เข้ามา  ก็น่าจะเป็นคนญี่ปุ่นซะ  99.99% ได้เลยนะ

เพราะหาฝรั่งผมทอง  หรือเสียงคุยภาษาอื่นๆ นอกจากภาษาญี่ปุ่นไม่ได้เลย

หรือจะดูจากการแต่งตัวก็ได้  ถ้าเป็นไกโคคุจิน หรือต่างชาติแถบเอเซีย

ก็จะแต่งตัวอีกแบบ  แต่นี่แต่งตัวแบบเดียวกันหมด  ภาษาจีนก็ไม่ได้ยินเลย

เลยสรุปเอาเองว่า ญี่ปุ่นอุดหนุนกันเอง

---

เครื่องเล่นที่สามีเราชอบมากเลยคือ พวกเรือ  ไม่รู้ชาติที่แล้วเป็นกัปตันเรือ หรือชาวประมงหรือป่าว

อีกอย่างคือ รถไฟ  คืออะไรที่เรื่อยๆ ไม่หวาดเสียว ไม่สูง ชอบหมด

รวมทั้งโชว์การแสดงต่างๆ  ชอบเป็นพิเศษ  ส่วนเครื่องเล่นหวาดเสียว ฮาร์ดคอ ตัดไปได้เลย

ถึงเราจะอยากเล่น แต่ไม่มีคนเล่นด้วยก้ อด

---

พูดถึงโชว์ต่างๆ  ก็รู้สึกผิดหวังเล็กๆ เพราะมันไม่อลังการเหมือนที่ฮ่องกงเลย

สรุปโดยรวม  ในความคาดหวังส่วนตัวคิดว่า  ให้คะแนน 7/10 (นี่ไม่นับเรื่องฝนตกนะ)

---

เรื่องการซื้อผลิตภัณฑ์ของดิสนี่ย์  แต่ละคนก็จะมีการแต่งตัวที่น่ารักมาก

อากาศหนาวๆ ยังใส่กระโปรงสั้นๆ ไม่หนาวหรอ  เกือบทุกคนจะมีผลิตภัณฑ์ดิสนี่ย์

อย่างกับเป็นพวก Disney Product Lover  ไม่หูมิ๊กกี้ ก็หมีเท็ดดี้ อันนี้เยอะมาก

---

ถ้าให้เดาแบบหยาบๆ จากสายตา   ทุกคนมีผลิตภัณฑ์ของดิสนี่ย์ อยู่บนตัวแทบทุกคน

อย่างน้อยคนละ 2ชิ้น  แต่น่าจะ 3 ชิ้นขึ้นไป ซะมากกว่า

มองเผินๆก็ดีนะ   อุดหนุนกันดี   เงินเดินสะพัดดี   หรือบางทีก็มองว่า   เด็กญี่ปุ่นทำไมรวยจริง

ตุ๊กตาเท็ดดี้ ตัวเล็กๆ  ขั้นต่ำก็เป็นพันแล้ว

ของใน Disney Store  คนหยิบกันอย่างกับเขาแจกฟรี

---

ส่วนสาวๆญี่ปุ่น มักชอบใส่ชุดนักเรียน

รู้มาว่าเป็นเพราะช่วงชีวิตที่ได้ใส่ชุดนักเรียนนั้นมีแค่ 3 ปีเท่านั้น

ตั้งแต่เด็ก รอคอยที่จะได้ใส่ชุดนักเรียน  ต่างกับเราเนอะ เบื่อชุดนักเรียนจะแย่

---

แล้วเขาก็เห็นชุดนักเรียนเป็นแฟชั่น (ก็สวยจริงๆนั่นแหล่ะ)

สามารถใส่ไปเที่ยว ไปไหนมาไหนได้ โดยไม่จำเป็นต้องเป็นนักเรียน หรือไปเรียนก็ได้

---

ที่สำคัญ ต้องนุ่งสั้น ถุงเท้ายาวคลุมเข่า เหลือพื้นที่ให้รู้สึกวาบหวิว ตรงขาอ่อน (น่ารักอ่ะ)

แต่ไม่ใช่ว่าชุดนักเรียนจะถูกๆ ราคานักเรียนนะ

แพงกว่าชุดทำงานซะอีก เคยเห็นราคาเป็นหมื่นเยน หลายหมื่นเยนกันเลย

---

แต่ในความเห็นส่วนตัวแล้ว   คนประเทศนี้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเกินไปแล้ว

ของล่อตาล่อใจเยอะ   ถึงรายได้จะเยอะก็เหอะ  เหมือนระบบทุนนิยมเข้าครอบงำ

เห็นเสื้อผ้าวัยรุ่นที่ชิบุยะ ขั้นต่ำ 2-3 พันบาท

---

ออกตัวอย่างไม่อายเลยว่า  เราไม่ได้ซื้อของ ที่เป็นแฟชั่น หรือของใช้เพื่อความสวยงามเลย

เหตุผลไม่ใช่ว่าไม่มีตังค์นะ   แต่ซื้อมาเราก็ไม่รู้จะไปใส่โชว์ใคร

อย่างเช่นที่คาดผมมิ๊กกี้  ก็ใส่วันเดียว  เอากลับมาบ้าน  จะใส่เดินออกนอกบ้านได้ไง

หรือของอื่นๆอีก  ดูในร้าน  เห็นคนอื่นหยิบกับ   ก็อยากได้นะ

แต่มันเป็นอารมณ์อยากได้ตามๆเขา   มันไม่ได้มีประโยชน์ในการใช้งานได้จริงเลย

เอามาก็รกบ้านเปล่าๆ

---

ไม่เหมือนตอนไปสิงค์โปร์   นี่สรุปด้วยความรู้สึกตัวเองล้วนๆนะ

คนสิงคโปร์(ส่วนใหญ่นะ) ดูเขาประหยัดเรื่องการแต่งตัว  เสื้อผ้าดูเชยๆ

ผมก็ไม่ค่อยโกรก  ไม่ยืด ไม่ดัด  Universal Studio

ก็มีคนต่างชาติเป็นส่วนใหญ่   แหล่งช้อปปิ้งต่างๆ  ก็มีแต่ต่างชาติ

---

แต่ยังไง ก็ยังชอบประเทศญี่ปุ่น  ดูมีชีวิตชีวาดี   ภาษาก็น่ารัก   ฟังแล้วเพราะดี

อย่างคำว่า “ไฮ่”  เขาก็ลากเสียงยาวๆ  แล้วยิ้มด้วย   “ฮ๊ายยยย” 

ขนาดคนเก็บขยะ ยังสามารถให้ข้อมูลนักท่องเที่ยวได้เลย  กวาดขยะไปก็ยิ้มไป

พูดอะไรก็ไม่รู้  พูดไปยิ้มไป   คนเห็นแล้วก็รู้สึกดี  มีความสุข

กลายเป็น นิฮงเมืองยิ้ม  ชนะ สยามเมืองยิ้ม ไปเรียบร้อยแล้ว

---

เรื่องการเลี้ยงลูก  ดูพ่อแม่เขาเอาอกเอาใจ  แคร์ความรู้สึกของลูกดีจัง

เหมือนเป็นพ่อแม่ที่ได้รับการฝึกอบรม มาก่อนจะมีลูกเลย

อันนี้ไม่รู้นะ  แต่มีความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ   เห็นแล้วช่างเป็นเด็กที่น่าอิจฉาเสียจริงๆ

แต่ในข้อดี ก็ย่อมมีข้อเสีย  ในข้อเสียก็มีข้อดี  คือได้อย่างเสียอย่าง  อย่าบ่นให้มากเรื่องเลยดีกว่า

---

อีกอย่างที่เราสังเกตุหลายครั้งแล้ว   เวลาเด็กตัวเล็กๆ วิ่งๆ แล้วล้มกระแทกพื้น

ปกติที่เราเห็นในบ้านเราคือ พ่อแม่จะเข้ามาอุ้ม แล้วปัดฝุ่นให้

แล้วก็โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะคนเก่ง   เด็กก็แหกปากร้องเข้าไป

หรือบางคนก็ตีลูกซะงั้น เพี๊ยะๆ บอกว่าอย่าวิ่ง อย่าวิ่ง สมน้ำหน้า  ด่าซ้ำอีก

---

แต่ที่เราสังเกตุเห็นที่ญี่ปุ่นนี้  ทุกครั้งเลยก็ว่าได้(อาจมีแบบอื่นด้วยแหล่ะแต่เราไม่เห็น)

คือพอเด็กล้มปุ๊บ   แม่ก็เดินอยู่ห่างๆ  ค่อยๆ เดินเข้ามา ไม่ได้วิ่งตาลีตาเหลือกมาช่วย

แล้วก็ยืนให้กำลังใจ  พูดไดโจ๊บึๆ เนะ    น่าจะแปลว่าไม่เป็นไรนะ   หรือเป็นไรมั้ย

แต่เขาจะไม่อุ้ม  ไม่พยุงเลยนะ  ยืนรอจนกว่าเด็กจะลุกขึ้นมาเอง

แล้วก็ยังไม่เคยเห็นเด็กล้ม แล้วร้องไห้แกล้งทำเป็นลุกไม่ขึ้นด้วย

เขาลุกขึ้นมาหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

---

ส่วนคนที่ดูแลเด็กๆ  ก็จะเป็นผู้หญิงซะส่วนใหญ่  ไม่ค่อยเห็นผู้ชายพาเด็กมากัน 2 คน

ผู้ชายก็จะเป็นพวกวัยรุ่น  มากับผู้หญิง  ประมาณมาออกเดทกันมั๊ง

---

เราออกจากดิสนี่ย์แลนด์ มาประมาณ 1ทุ่ม  จริงๆอยากดูพลุ  กะว่าจะไปดูที่ดิสนี่ย์ซีวันพรุ่งนี้ก็ได้

แต่ก็ยังไม่อยากกลับโรงแรม  จึงไปเดินเล่นแถว อากิฮะบาระ (Akihabara)

ซึ่งเป็นสถานีถัดจากสถานี Kodemmacho ที่ใกล้โรงแรม    เดินดูสินค้าเกี่ยวกับเกมส์  การ์ตูนต่างๆ

---

ได้เดินผ่าน ร้านซูชิจานเวียน  แต่ขั้นต่ำจานละ 130 เยน ก็อยากลองดู

ฟาดมาได้ 10 จาน แต่ปนๆ กับราคา 210 เยน ด้วย

ก็อร่อยดี  แต่เผอิญเป็นพวกลิ้นจรเข้  เลยไม่รู้ว่าอร่อยขั้นเทพหรือเปล่า

รู้แ่ต่ว่ามันได้อารมณ์มาก เนื้อมันสดด้วย

---

สรุปค่ากินวันนี้

• Yoshinoya อาหารชุด มีแซลม่อน รวม 2 คน   980 เยน
• Sushi จานเวียน ที่ Akihabara (ร้านเล็กๆ) รวม 2คน   1460 เยน
• ขนมปังที่ mini mart JR Akihabara (เอาไว้กินพรุ่งนี้)  376 เยน

---

 

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

 

---