โตเกียว4  ผิดแผน

26 มีนาคม 2556   ยังอยู่ในวันที่สองของการเดินทาง

ตามแผนที่วางไว้

• สถานีโตเกียว  เพื่อไปพระราชวังอิมพีเรียล
• ไปเดินหาซื้อตั๋วดิสนี่ย์ที่ลดราคา ตามร้านขายตั๋วต่างๆ ที่สถานีโตเกียว
• ไปกินซ่าเดินดูถนนเล่นๆ

---

 

แต่ในความเป็นจริง พอไปถึงสถานีโตเกียวปุ๊บ   มีความรู้สึกเหมือนหลงอยู่ในกระแสน้ำตกในป่า

เคยไปฮ่องกง   กับสิงคโปร์   ก็เคยงงเป็นไก่ตาแตกไปแล้ว

มาถึงนี่ถึงกับเอ๋อไปเลย   เพราะป้ายนู่นนี่มันเยอะไปหมด

ผู้คนก็เดินกันขวักไขว่ไม่รู้จะรีบไปไหน   คนเยอะอย่างกับรังมดถูกน้ำท่วม

---

ดังนั้น แผนที่เตรียมไว้  จึงล้มไม่เป็นท่า   เพราะมัวเดินหาทางออกอยู่

คิดดูแค่หาทางออกยังมึนเลย   เพราะสถานีรถไฟโตเกียว  เป็นสถานีที่ใหญ่ที่สุดในโตเกียว

เราว่าใหญ่ที่สุดในโลก็ว่าได้นะ ใหญ่อย่างกับพระราชวังแวร์ซาย  แค่ทางออกยังหาไม่เจอเลยคิดดู

---

ก็เลยคิดว่า เดินๆออกไปให้พ้นสถานีไปก่อน  ไปเจออากาศข้างนอกก่อนค่อยว่ากัน

เป้าหมายตอนนั้นคือ  เดินหาตั๋วดิสนี่ย์ลดราคา 

เดินไปตามถนนไปเรื่อยๆ  ก็ไม่มีวี่แววของร้านคนธรรมดาเลย

มีแต่ตึกสูงๆขายของพวกไฮโซ

---

เดินวนไปวนมา  ที่ทำบ่อยเลยคือ เดินตามคนหมู่มาก 

เช่นเจอทางแยกไม่รู้ไปทางไหน  เห็นคนส่วนใหญ่เดินไปทางไหน  เราก็เดินตามไป

ได้ผลบ้าง   ไม่ได้ผลบ้าง  เพราะบางที เดินตามคนไป ดันเดินกลับเข้าสถานีรถไฟฟ้าซะงั้น

เดินอยู่นานทีเดียว  น่าจะเป็นชั่วโมงเลย  ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วด้วย

เราเลยตัดสินใจไม่เดินหาแล้ว

---

สรุปว่า

• พระราชวังอิมพีเรียล ก็ไม่ได้ไป
• ตั๋วดิสนี่ย์ ก็ไม่ได้
• กินซ่า  ก็ไม่ได้ไป

---

 

ปรึกษากันว่าไปไหนกันดี   ก็ตกลงว่าไป ueno ดีกว่า  เพราะไม่ไกลจากที่พัก

---

 

แล้วก็เหมือนธรรมเนียมรับน้องใหม่ ที่ต้องหลงได้ทุกที่ 

แต่ครั้งนี้หลงไม่นาน  เพราะใช้วิธีเดินตามคนส่วนใหญ่  

จริงๆแล้วการหลง  ไม่ได้ทำให้การเที่ยวของเราหมดสนุกเลย  

แต่กลับเป็นการเพิ่มรสชาติการเดินทาง    เรามาเที่ยว มาดูสถานที่ที่แตกต่างจากที่เคยเห็น

การหลงก็แค่การไปผิดทาง   ตามที่ตั้งไว้แค่นั้นเอง  

เราก็ได้ดูทางอื่นๆไปด้วย   เห็นในสิ่งที่คนไม่หลงไม่เห็น (ปลอบใจตัวเอง)

---

 

แต่เดินไปเดินมา ก็มาเจอร้านที่ขายตั๋วลดราคา  ที่แถวสถานีUenoนี้ด้วย  

แต่ปิดไปหมดแล้ว  แต่หน้าร้านมีเครื่องให้หยอดเหรียญซื้อตั๋วได้ 

แต่เป็นภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด  เราจึงมองคนข้างหน้าว่าเขาทำยังไง 

แต่ก็ยังไม่รู้เรื่องอยู่ดี  เลยขอให้คนข้างหน้า  ช่วยหาตั๋วดิสนี่่ย์ให้หน่อย

---

ว่าแต่คนญี่ปุ่น เขาถูกสั่งสอนกันมาตั้งแต่เด็กหรือเปล่าไม่ทราบ

เพราะทุกคนที่เราถาม  เขาจะแสดงความกระตือรือร้น  ที่อยากจะช่วยเราเต็มที่

ไม่มีใครแสดงถึงความอาย  ไม่กล้าคุยกับคนต่างชาติ   ต่างภาษา   หรือปัดมือแล้วเดินหนี

หรือทำเป็นไม่เห็น  ไม่ได้ยิน   เหมือนประเทศไหนสักประเทศนี้แหล่ะ

ประทับใจเรื่องนี้มากๆเลย

---

ผู้ชายคนที่เราขอความช่วยเหลือจากเขา  ใส่ชุดสูทสีดำ  เหมือนคนทำงานทั่วไป

ก็พยายามหาให้เรานะ   แต่เขาบอกว่ามันไม่มี  

แล้วก็ทำท่าหน้าตาดูเสียใจกว่าเราเสียอีก  

แล้วก็ยืนเหมือนคิดพักนึง   แล้วทำท่านึกขึ้นได้  แบบปิ๊งขึ้นมา

---

อารมณ์เหมือนในซีรี่ย์ญี่ปุ่นที่เคยดูเลยอ่ะ   เขาจะออกท่าทางแบบกระตือรือร้น

ไม่เก็บความรู้สึก   ดูจริงใจดี  บุคคลิกของเขาตอนเราขอความช่วยเหลือ

ช่างต่างจากตอนที่เขาเดินคนเดียว   หรือภาพที่ในสถานนีรถไฟ หรือตามท้องถนน

ที่มีแต่ชายชุดดำ  หน้าเฉยๆ เร่งรีบเหมือนหุ่นยนต์ 

พอเข้าไปถามปุ๊บเหมือนวิญญาณนักบริการเข้าสิง

---

เขาก็ค่อยๆพูดเป็นภาษาอังกฤษ   เลยรู้ว่าเขาก็พูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้เหมือนเราแหละ

เหมือนตอนที่เรานึกคำภาษาอังกฤษ  left ๆ  right ๆ  ทำมือทำทาง

ให้เราเข้าใจว่า ไปทางนั้นสิ จะมีอีกร้านนึงลองไปดู  ช่างใจดีจริงๆ 

ถ้าพิมพ์เป็นภาษาญี่ปุ่นได้   แล้วให้คนญี่ปุ่นมาอ่านได้  ก็ให้รับรู้ด้วยว่า

เราชื่นชมคนในประเทศญี่ปุ่นจริงๆ

---

 

แต่ในที่สุด  ก็ไม่ได้ตั๋วดิสนี่ย์  ที่อุตส่าห์ตามล่าอยู่ดี  จริงๆแล้วมันก็ลดไม่เท่าไหร่หรอก

แค่อยากทำเควสให้สำเร็จ   เหมือนในเกมส์แค่นั้นเอง  ว่าได้ลดราคา ไม่กี่ร้อยก็ยังดี

---

หลังจากนั้น ก็เดินไปเรื่อยๆ  ไม่รู้ และก็ไม่จำเป็นต้องรู้ว่า  เรากำลังเดินอยู่ถนนอะไร

แผนของเราตอนนั้นคือไม่มีแผน   เดินเล่นเรื่อยๆ   ดูของที่ไม่เคยเห็น

---

ดูผู้คนที่แตกต่างจากเรา   จริงๆก็ไม่ต่างเท่าไหร่  ดูร้านค้า  ดูถนนที่สะอาด  เป็นระเบียบ  แต่ดูมีชีวิตชีวา

ร้านที่ชอบเดินเข้าคือ ร้านขนม    อย่างมีร้านนึงขายขนม  เต้าหู้  ของแห้ง

น่าจะเป็นแฟรนซ์ชาย  เพราะเห็นหลายที่แล้ว   ของในร้านส่วนใหญ่จะเป็นราคา 210 เยน

เราเลยเรียกร้านนี้ว่า ร้าน 210เยน

---

อย่างโมจิชาเขียว ที่กินที่ยามาซากิที่ไทย   กล่องละ 40 บาท  มี 4ลูก

ที่นี่ 210 เยน ตกประมาณ 67 บาท มี 6 ลูก   ก็ถือว่าราคาพอๆกัน

แต่รสชาติอร่อยกว่าเยอะเลย   ส่วนร้านอาหารซึ่งมีเยอะมาก

เราไม่ค่อยได้เข้า เพราะราคาแพง  แล้วก็กินอิ่มมาแล้วที่โยชิโนยะ ข้างๆโรงแรม

---

ได้เวลากลับแล้ว  เพราะต้องรีบนอนพักให้เต็มที่  หลังจากผจญชะตากรรม อันโหดร้ายที่ปักกิ่งมา

แล้วพรุ่งนี้เช้าก็ต้องรีบตื่นไป ดิสนี่ย์แลนด์ด้วย 

พรุ่งนี้  และวันต่อๆไป  ก็จะได้เจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิดอะไรอีกน้า

---

 

สรุปค่ากินวันนี้

• ข้าวราดแกงกะหรี่ที่โยชิโนยะ 2คน 660 เยน
• ขนมที่ตลาดอเมโยโกะ 578 เยน
• ชานมขวดเล็ก 48 เยน
• ขนมปังที่แฟมมิลี่มาร์ทเก็บไปกินที่ดิสนี่ย์แลนด์พรุ่งนี้ 492 เยน

---

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

---