โมเมนต์ เที่ยวเองครั้งแรก

สมัยนี้การท่องเที่ยวด้วยตัวเองเป็นเรื่องธรรมดามากๆ ถ้ามาอ่านโมเมนต์แบบนี้จะหาว่าเชยรึป่าวนะ

การเที่ยวด้วยตัวเองของเราสองคนเริ่มที่ทริป “มาเก๊า-ฮ่องกง”

กังวลมากที่สุดคือ การตกเครื่องบิน ไปไม่ทัน เพราะงกไง กลัวเสียค่าเครื่องบินเพิ่ม  ก็เลย…

ออกจากบ้านตั้งแต่ 3 ทุ่ม  ไปถึงสนามบินสุวรรณภูมิตอน 5 ทุ่ม ในขณะที่กำหนดเครื่องออก “7 โมงเช้า”

---

โอ้…แม๋น   มองย้อนกลับไปก็ขำ จะรีบไปทำไม

เหตุผลมันมีอยู่ว่า ในเมื่อเครื่องออก 7 โมงเช้า กว่าจะเช็คอิน ผ่านตม. ดังนั้นควรถึงสนามบินล่วงหน้าอย่างน้อย 2 ชม. ก็คือ ตี5 ใช่มั้ย

แต่สำหรับมือใหม่อย่างเราต้องเผื่อ 3. ชม.สิ

แต่…มันแปลว่าต้องไปถึง ตี 4 และแปลว่าเราต้องออกจากบ้าน ตี 2 แล้วรถเมล์ รถไฟฟ้ามันยังไม่วิ่งใช่มั้ย  แท็กซี่ก็แพง (บ้านไกล)

คิดได้ดังนั้น “งั้นเราไปสำรวจสนามบินสุวรรณภูมิ ที่เขาว่าใหญ่ที่สุดในอาเซียนกันมั้ย” (เอาเข้าจริงไม่เห็นใหญ่เลย เดินแป๊บเดียวก็หมดแล้ว)

แล้วไม่ง่วงหรอ  …ไม่ค่ะ เพราะนอนตุนไว้เรียบร้อย

---

และแล้วความกังวลที่สุดก็ได้หมดสิ้นไป เหลือแต่ความลั้นลา ตื่นเต้น ได้ไปเที่ยวเองแย้ว…

ถ่ายรูปทุกสามย่างก้าว ระริกระรี้ ได้นั่งเครื่องบิน (แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้นั่ง แต่เป็นครั้งแรกที่ทำทุกอย่างเอง)

โหว…พระอาทิตย์ขึ้น แรกๆก็ “สวยจังเลยๆ”  ผ่านไปซักระยะเริ่มร้อน แสบตา ทำไงอ่ะ หยิบแผ่นที่อธิบายการรักษาความปลอดภัยตรงที่นั่ง เอามาบังแดด

คนที่นั่งด้านนอกสุดเป็นคนจีน (ที่นั่ง 3:3) เห็นเราเก้ๆกังๆ เลยเอื้อมมือมาดึงม่านลงให้ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

“เฮ้ย…มันมีม่านด้วยว่ะ…เออ…ลืมไป”

แล้วคนจีนคนนั้นก็ มือท้าวหัวหลับไปแบบไม่อยากเห็นไอ้บ้านนอกสองคนคนนี้

สามีบอกว่า “อ้าว…ไม่รู้หรอ นึกว่ารู้ซะอีก ทำอายไปด้วยเลย”

---

 

---