รีวิว มาเก๊า-ฮ่องกง4  เวเนเชี่ยน

วันที่ 8 ม.ค. 2555 ยังคงอยู่วันแรกของการเดินทาง

คนที่มาเก๊านี่ก็นิสัยดีนะ ใจดี ถามก็หยุดฟัง  แล้วก็ช่วยเหลือ  แต่ไม่ว่าเราจะพูดภาษาอังกฤษอย่างไร

เขาจะตอบกลับเป็นภาษาจีนเท่านั้น ใครที่พูดภาษาอังกฤษได้  ก็เร็วแบบสำเนียงจีน รัวๆ  เราฟังไม่ค่อยทัน

---

หลังจากจบจาก  เควสถนนสายอาหาร  กินอิ่มเรียบร้อยแล้ว

ตามกำหนดการต้องไปที่ เวเนเชี่ยน   ไปดมควันพิษซะหน่อย

ดูให้เห็นกับตา  ว่าที่เขาว่าหรูหราอลังการ  มันเป็นยังไง

---

เราสองคน  นั่งรถเมล์สายที่คิดว่า  ต้องผ่านเวเนเชี่ยนแน่นอน ดูจากแผนที่  และเบอร์รถที่แจ้งไว้

และมั่นใจว่าเป็นสถานที่ ที่ป๊อปปูล่า  ไม่น่าหลง   แต่เพื่อความแน่ใจ

เราเดินไปถามคนขับรถ  ว่าผ่านเวเนเชี่ยนมั้ย   เขาพยักหน้า

---

พอถึงที่  เขาก็จอด  แล้วมองมาที่เรา  ทำนองว่าให้ลงป้ายนี้

แต่พอเดินลงไปแล้ว  มันเป็นถนนกว้างมากๆ   มืดๆด้วย  น่ากลัวมาก

ไม่เห็นจะมีคนเยอะอย่างที่คิดเลย   มองหันไปหันมา ไหนวะเวเนเชี่ยนน่ะ   ป้ายก็ไม่มี

---

เห็นคนนึง  ไกลๆ  กำลังข้ามถนน  เราก็เลยข้ามบ้าง

เดินตามคนคนนั้นไปเรื่อยๆ   ในใจก็คิดแล้วว่า  เอาน่า

ยังไงก็มีคนเดินเป็นเพื่อน   ถ้าไปแล้วไม่เจอ  ก็หารถนั่งกลับก็ได้

---

เดินไปจนกระทั่งถึงทางเข้า  แต่เป็นทางเข้าของรถ   มีรปภ. คุมเข้มด้านใน  อย่างกับพระราชวัง

เราก็คิดว่าจะใช่ทางนี้หรอ   ไม่เห็นมีคนเดินเลย   แต่ด้านหน้าเขียนไว้ว่า   เวเนเชี่ยน นี่นา ก็เดินเข้าไปสิ

อาจจะเป็นด้านหลัง  เข้าไปทะลุกันได้   ก็เดินดุ่มๆเข้าไปอย่างมั่นใจ

---

รปภ.หน้าดุๆ  ก็ปรี่เข้ามาหาพวกเราทันที   เอาไม้กระบองขวางหน้าเรา

แล้วก็ถามว่า “จะไปไหน”   เราก็บอกว่า  “จะเข้าไปข้างใน”(ตอบแบบซื่อมาก)

เขาก็บอกว่าทางนี้เป็นทางของVIP  เราก็อ๋อเลย  ผสมกับความอาย

เพราะการแต่งตัวของเรานั้น  ห่างไกลกับคำว่า VIP หลายขุม

---

ก็เลยถามเขาว่า  แล้วจะให้เข้าทางไหน   เขาก็ชี้ไม้ชี้มือไป พูดไป (แต่ฟังไม่ทันหรอก)

เราก็ทำเป็นเข้าใจ   ก็เดินไปตามถนนที่เขาชี้   เลาะข้างทางไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งเห็นรถบัสหลายคน  คนเริ่มมี  แสงไฟเริ่มมา   ใช่แล้วทางนี้แหละ เรารอดแล้ว

---

ตามคนเดินไป รื่อยๆ  จนหาทางเข้าได้ ข้างในอุ่นมาก

ทำให้รู้สึกเหมือน  เดินอยู่ท่ามกลางพายุหิมะ   แล้วพบกับถ้ำหลบภัย

เสร็จสิ้นภาระกิจเควสนี้   แล้วก็เดินดูด้านในเรื่อยๆ   แต่เล่นไม่เป็น  อยากเล่นเหมือนกัน

แต่แฟนเป็นคนรอบคอบ ไม่ชอบเสี่ยงดวง  แนะนำไม่ให้เล่น   ถึงจะเล่นคงเล่นได้ไม่นาน

เพราะกลิ่นควันบุหรี่โขมงโฉงเฉง ทั้งๆที่มีป้ายห้ามสูบบุหรี่ติดอยู่ทั่วไปหมด

บางที่ก็แบ่งเป็นโซนปลอดควัน  โซนสูบได้ แต่ก็ไม่ต่างกันเลย

---

เราคว้ากล้องเตรียมเก็บภาพ เป็นที่ระลึก พอแชะไป1รูป  รปภ.(อีกแล้ว มีเรื่องกับรปภ.บ่อยจัง)

ก็ปรี่เข้ามาห้าม ไม่ให้ถ่ายรูป   เราก็โอเค   ขอโทษขอโพย   ด้วยความว่านอนสอนง่าย

แล้วก็เดินไปชั้นสูงๆ   แล้วก็ถ่ายรูปลงมา (นิสัยไม่ดีเลย)

---

เคยอ่านมาจากไหนจำไม่ได้แล้ว   ว่าคนมาเก๊าส่วนใหญ่  เป็นพนักงานของคาสิโนทั้งนั้น

ทำอาชีพแจกไพ่  เป็นเจ้ามือ กันทั้งนั้น   จะให้เป็นพนักงานออฟฟิศนั้นเชยไป   ทิปดี  เงินแยะ

รวมถึงประชากรฝั่งฮ่องกง ก็ข้ามน้ำข้ามทะเล  มาเพื่อทำงานที่คาสิโนนี้กันแยะ  

แต่ไม่รู้ว่าผลข้างเคียงในอนาคต ของงานแบบนี้ จะเป็นยังไง

นั่งทำงานในควันพิษทุกวัน  วันละหลายชั่วโมงแบบนี้น่าสงสาร

---

เวเนเชี่ยน ภายนอกดูสวยงาม   อลังการอย่างกับ พระราชวังในยุโรป

บางคนมาถ่ายรูปแต่งงาน  ทุกมุมน่าถ่ายไปหมด   ขนาดเอารูปไปโชว์

หลอกใครๆได้ว่าไปยุโรปมา   ผู้คนก็แต่งตัวดูเลิศ   เนียบมาก

เรางี้มาจากในเมืองบางกอก  คิดว่าตามแฟชั่นอยู่   แต่พอมายืนท่ามกลางฝูงชนที่นี่

เหมือนชาวเขาที่หลงเข้ามา ตามหาญาติในเมืองหลวงยังไงยังงั้น

---

แต่จริงๆแล้ว  มันเป็นภาพลวงตา  พอกลับบ้านเปลี่ยนชุด   ก็ไม่ได้หรูหราไปกว่าเราสักเท่าไร

สถานที่ถึงจะสวยงาม  เมื่อเราพาตัวเอง  เข้าไปในสถานที่แบบนั้น  ก็เหมือนได้เป็นเจ้าหญิงเจ้าชาย

ชูคอ อกแอ่น ภูมิใจ  ว่าได้มาอยู่ในที่ๆเหมือนสวรรค์

แต่ในความเป็นจริง  เราก็คือเรา เราต้องกลับออกมาอยู่ในโลกแห่งความจริง

สุดท้ายแล้ว  เราเท่านั้น  ที่รู้ว่าเราเป็นใคร  กำลังทำอะไร และมุ่งไปทางไหน

---

ขากลับ นั่งรถบัสฟรี ของเวเนเชี่ยน  ชมวิว(มืดๆ)  เรื่อยเปื่อย  จนกระทั่งรถเมล์

มาหยุดที่ป้ายสุดท้าย  คนลงกันหมด   กะเหรี่ยงสองคนนั่งเอ๋อ

สงสัยว่าทำไมคนลงกันหมดเลย  จนทานกระแสสังคมไม่ไหว  ลงบ้าง

จนเจอสถานีรถโดยสารขนาดใหญ่   และน่าจะเป็นด่านที่เข้าจีน (ด่านจูไห่)

---

มาถึงตรงนี้  เราเริ่มหงุดหงิดแฟน  ที่พาเราหลงอีกแล้ว  เพราะขามันเริ่มไม่ฟังคำสั่ง

ถ้าให้เดินอีก  เราจะร้องไห้แล้ว   เราโกรธแฟนมาก  ที่มั่นใจว่าพามาถูก

เรางอนจนยืนอยู่กับที่  ไม่เดินไปไหน  ปล่อยให้แฟนเดินหาทางไปต่อ   รู้แล้วก็มาพาเราไปละกัน

ไม่อยากเดินแล้ว   ตอนนั้นเวลาก็ 4ทุ่มกว่าแล้วด้วย   หิวก็หิว

---

จนกระทั่งตั้งสติได้  ก็คิดว่า  ก็นี่มันเป็นด่านเข้าจีน  มันต้องมีรถเมล์หลายสาย  ให้เลือกข้างในแน่ๆ

จึงใช้พลังงานเฮือกสุดท้าย  เดินเข้าไป   แต่ก็ไม่เจอเลยไอ้รถเมล์เยอะๆน่ะ

เดินหาป้ายอยู่สักพัก   ก็เห็นคนเดินลงบันไดเลื่อน

และเหลือบเห็นตัวเลขต่างๆ โอ้…น่าจะใช่แล้วมันอยู่ข้างล่างใต้ดินนี่เอง

---

และแล้ว  รถเมล์ก็เยอะอย่างที่คิด   แต่ปัญหาคือ  จะขึ้นสายไหน

ดูแล้วดูอีก ถามกันไปกันมา   ว่าแน่ใจนะ   เมื่อไม่แน่ใจ

และไม่ไว้ใจรถเมล์ของมาเก๊าอีกแล้ว   จึงไปถามคนดูแล   เขาก็ให้ความช่วยเหลือที่ดีนะ

แต่่…ภาษาจีนอีกแล้ว  เขาบอกว่าสายนี้ผ่านย่านที่เราพัก

ขนาดเขาบอกนะ   เรายังต้องมากลั่นกลองอีกรอบ สองรอบ ว่าใช่แน่หรือ

---

พอตกตะกอนเรียบร้อย  ก็ตัดสินใจขึ้นคันที่เขาแนะนำ

นั่งไป ก็พยายามมองรอบข้างไป  ว่าถึงหรือยัง   พอกำลังเข้าตัวเมือง

ก็ชักไม่มั่นใจ  จึงถามคนขับอีก   ว่าผ่านโรงแรมนี้มั้ย   เขาไม่รู้จัก

พูดกันไม่รู้เรื่อง   มีคนผู้ชายหน้าฝรั่ง  แฟนหน้าไทยๆ  แต่ไม่ใช่ไทย

  เราก็เข้าไปถามว่า  จะลงแถวนี้  เราก็ชี้ที่แผนที่   รถคันนี้ผ่านมั้ย  

เขาก็ครุ่นคิด  ทำหน้าเหยเก  เหมือนกำลังจะบอกว่า

ไม่น่าจะผ่าน แล้วบอกว่าต้องลงป้ายหน้า  แล้วขึ้นอีกสายหนึ่ง

---

เราฟังแล้ว  ก็ต้องมากรองอีกที  ว่าจะเชื่อไม่เชื่อดี   แต่พวกเรามั่นใจว่า  น่าจะขึ้นถูกคันแล้ว

จึงนั่งต่อไปเรื่อยๆ   แต่ก็มีเสียงเชียร์ให้ลงอีก   เราก็มั่นใจ  คือจะนั่งต่อไป

---

สุดท้ายแล้ว  ความมั่นใจของพวกเราก็เป็นผล   เราจำสถานที่แถวนั้นพอได้

พอลงรถก็อ๋อเลย   แต่ต้องเดินไกลหน่อย   เข้าซอยเล็กซอยน้อย

ทะลุจนเจอโรงแรมที่พักจนได้   ต้องจำใจอาบน้ำ(หนาวมาก13-15องศาเซลเซียส)

และรีบนอนเพราะพรุ่งนี้ต้องออกพจญภัยต่อ

---

เห็นมั้ยว่าความมั่นใจ  เป็นสิ่งสำคัญที่สุด   ถ้าเราเชื่อคนนั้นไป  เราอาจมาเสียใจภายหลังก็ได้

และระหว่างทางเดินทางเข้าซอยเล็กๆ  ก็เจอร้านขายขนมปัง  ที่ถูกมาก

ชาวบ้านเปิดร้านเล็กขาย  อร่อย  และเยอะอีกด้วย  เราจึงซื้อเป็นเสบียงไปกินต่อพรุ่งนี้

และแถวนั้น  ก็เจอร้านขายอาหาร  ที่คนแถวนั้นมานั่งกิน  ซึ่งราคาถูกกว่าร้านหรูๆ เยอะเลย

---

ชอบการผจญภัยแบบนี้จัง  แต่ขอแบบไม่หลง   และรถเมล์มาเก๊า  เราจะไม่ไว้ใจคุณอีกต่อไปแล้ว

---

รวมรีวิวเที่ยวมาเก๊า-ฮ่องกงทุกตอน

---