ทัวร์เกาะห้อง กระบี่

ทัวร์เกาะห้อง วันนี้ไปแบบกระทันหันมาก

เพราะจริงๆ วางแผนจะไปเกาะพีพี ด้วยเรือใหญ่(ปรับอากาศ)

จองจากเว็บ krabi-tour.com  ในราคาคนละ 900 บาท (ดีมั้ยต้องอ่านให้จบ)

ทางเว็บก็แจ้งมาว่า ต้องโอนเต็มจำนวนก่อน แต่ถ้าลูกค้าไม่ครบ 10 คน ก็ออกเรือไม่ได้

สามารถเปลี่ยนเป็นเกาะอื่นได้ ให้เราลองหาสำรองไว้

---

 

เรางี๊ก็สงสัยเหมือนกันว่า เรือใหญ่จุคนได้ 250 ที่นั่ง แต่มีลูกค้าไม่ครบ 10 คน

ถ้าสมมติว่าลูกค้าถึง 10 คนขึ้นมาจริงๆ  แล้วทั้งเรือไม่ใช่ว่าโหรงเหรงมีแค่ 10 คนนั้นหรอ

ไม่มีทางคุ้มหรอก ต่อให้ 20 คนก็ไม่มีทางคุ้ม

---

ในใจก็คิดว่าสงสัยคงจะอด  แต่เพราะอยากไปเกาะพีพีมาก

แล้วมันก็ไม่มีเรือหางยาวไปซะด้วย  แม่ก็ไม่น่านั่งสปีดโบ้ทได้

ก็เลยกัดฟันเสี่ยงดวง  อาจมีทัวร์ใหญ่ๆมาลงก็ได้

---

 

แต่ปรากฏว่าวันนั้นมีคนจองไม่ถึง 10 คนจริงๆ(อาจมีแค่เราสามคนเองมั๊ง)

เลยออกเรือไม่ได้  เลยเปลี่ยนเป็น ทัวร์เกาะห้องแทนละกัน

จริงๆก็อยากขอคืนเงิน จะได้ไปเอาทัวร์ของเมื่อวานแทน

แต่กลัวจะไม่คืนเงิน ก็เลยเปลี่ยนเป็น ทัวร์เกาะห้อง แทน

---

เริ่มต้นเช้าวันใหม่กับ ทัวร์เกาะห้อง มีรถตุ๊กๆมารับ นั่งได้8-10 คน (ยืนไม่ได้)

ไปส่งที่หน้าอ่าวนาง จากโรงแรมพนมเบญจาเฮ้าส์ ขับรถไปไม่น่าจะเกิน 3นาที

แต่ที่นาน คือรอรับผู้โดยสาร ที่นัดไว้แต่หาตัวไม่เจอ

---

 

หน้าหาดอ่าวนาง จะมีโต๊ะคล้ายๆโต๊ะไหว้เจ้า วางอยู่ประมาณ 3-4 ตัว

เอาไว้ลงทะเบียนตามทัวร์ที่เราได้จองเอาไว้

ทัวร์นี้ไม่ได้สร้างความประทับใจตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะพอรถตุ๊กๆมาส่งก็ปล่อยเราทิ้งไว้

ต้องให้เราเดินหาเอาเองว่าตกลงต้องไปไหนต่อ ต้องลงทะเบียนตรงไหน

คนก็เยอะมาก ยืนออกันเต็มไปหมดอยู่บนทางเท้านั่นแหละ

โดยที่ไม่ได้มีออฟฟิศเป็นเรื่องเป็นราว เหมือนทัวร์4เกาะของเมื่อวาน

---

 

ตอนลงทะเบียน เห็นป้ายว่าเป็นของบาราคูดัส ก็เคยได้ยินชื่อมาก่อนเหมือนกัน

ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ (เป็นแบบไหนเดี๋ยวเล่า)

---

ดีที่แม่เป็นคนช่างคุย พอเห็นที่นั่งว่างปุ๊บ หันไปยิ้มให้ฝรั่งข้างๆ

ก็จ้อใหญ่เลย นั่งรออยู่นานพอสมควร ก็มีคนมาเรียกโหวกเหวก

Hong Island ๆ Follow me! พวกเราก็เดินตามไป

---

ตรงที่เรือจอดไม่ได้เป็นท่าเรือนะ จอดอยู่บนหาดอ่าวนางเลย

ต้องลุยโคลนกับน้ำขึ้นไป แม่อึ้งเลย…ต้องเปียกตั้งแต่เริ่มเลยหรอเนี่ยะ

นี่มาทะเลนะ กะจะไม่เปียกเลยรึไงเนอะ

---

เรือที่เห็นเป็นเรือลำใหญ่กว่าเมื่อวานมาก มีที่นั่งแนวยาวสองฟาก

กับที่นั่งสองที่อยู่แถวตรงกลาง อีกประมาณ 5-6 แถว

ถ้านั่งหลวมๆสบายๆ ก็ประมาณ 30 ที่นั่ง

แต่วันนั้น มีคนนั่งมากกว่า 40 คน ซึ่งก็แปลว่า

ต้องมีคนกระเด็นไปนั่งหัวเรือบ้าง หางเรือบ้าง เบียดๆกันบ้าง

ความไม่พอใจเริ่มครุกรุ่น…

---

 

และที่แปลกใจคือ มีเด็กทารก อายุๆไม่น่าจะถึง 1 ขวบเลย

มีแม่อุ้มขึ้นมาได้ด้วย เด็กเขาก็ไม่ได้มาทำความเดือดร้อนอะไรหรอก

แต่คิดถึงเรื่องของความปลอดภัย ถ้าเรือล่มขึ้นมาจะทำยังไง

---

พูดถึงเรื่องความปลอดภัย ยังมีอีกจุดนึง ที่ดูสะเพร่ามากคือ

เสื้อชูชีพที่ไม่สมประกอบ  เนื่องจากพวกเราไปทัวร์ 4 เกาะ ของเมื่อวานแล้ว

เขาบังคับให้ทุกคนใส่เสื้อชูชีพทุกคน  ไม่ว่าจะว่ายน้ำเป็น หรือไม่ก็ตาม

เรือยังไม่ออก ทุกคนก็ใส่เสื้อชูชีพพร้อมหน้ากันหมด แม้แต่ไกด์ก็ยังใส่

แล้วยังอธิบายวิธีการบาลานซ์เรือ และระเบียบต่างๆเป็นการเป็นงานพอควร

---

 

แต่ของบาราคูดัส ไกด์พูดเหมือนท่องบท พูดภาษาอังกฤษ

มีคำว่า…นะ  ลงท้ายทุกคำ (อันนี้ไม่เป็นไรแค่แซวเล่น) แต่เหมือนหุ่นยนต์

อย่างนี้เปิดเทปเลยดีกว่า พูดแค่ว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปเกาะห้อง ใช้เวลา 45 นาที …จบ

แล้วทวนประโยคเดิมครบ 3 รอบ  (นึกว่าสวดมนต์)

---

จากนั้นก็นั่งกินลมชมวิวอย่างเดียว ไม่มีเสียงไกด์ลอดมาอีกจนกว่ากำลังจะถึง

แล้วบอกเวลาว่าให้เวลาที่นี่กี่นาที (ไม่เป็นไรไม่ถือ ก็เราไม่ถามเอง)

---

แต่ตอนเรือออกจากอ่าว ทุกคนก็ยังนิ่ง ไม่มีใครใส่เสื้อชูชีพซักกะคน รวมถึงแม่อุ้มลูกด้วย

เรางี้กังวลแทน แล้วก็มองหาเสื้อชูชีพเพื่อจะเอามาใส่ให้แม่

เสื้อชูชีพจะติดแน่นมาก อยู่กับที่นั่ง ต้องใช้เวลาปลดล็อคนิดนึง

แต่…เสื้อชูชีพที่อยู่เก้าอี้ของแม่ แกะไม่ออกอ่ะ

แกะอยู่นานจนฝรั่งข้างหลังก็ช่วย แต่ก็ยังไม่ออก เราเลยเอาของเราใส่ให้แม่ก่อน

---

แต่…ตัวติด ที่มันดังเป๊กๆอ่ะ  ไม่รู้เรียกว่าอะไร เหมือนที่ติดกระเป๋าเป้น่ะ

มันไม่สมประกอบน่ะสิ  มีตะขอแค่สามจุด

คือปกติมันจะมี ตรงหน้าอก 3 จุด กับที่คล้องขาอีก 2 จุด

ปรากฏว่า ตะขอที่หน้าอกด้านบนสุด…ไม่มี

ตะขอที่คล้องขา…ไม่มี  แต่ถูกมัดเป็นปมไว้

เหมือนกับว่า คุณก็มัดเงื่อนตายเอาดิ

---

มองหาเสื้อชูชีพอันใหม่ (ไม่ใหม่หรอกแต่ของที่นั่งอื่น) ก็สภาพเหมือนๆกัน

คือ ไม่สมประกอบ ได้นู่นขาดนี่  เลยเหลือบไปเห็นเสื้อชูชีพสีสด

ของใหม่เหมือนไม่เคยโดนใช้ เสียบอยู่ตรงเพดาน เลยหยิบมา

เออ…มันสมประกอบดีนะ  แต่ตะขอมันฟิตแน่นทุกอัน

ต้องค่อยๆคลายทีละอัน ขยับให้เข้ากับขนาดตัว

โอย…กว่าจะใส่เสร็จเหนื่อยเลย

สรุปแล้วเรือทั้งลำมีแม่ใส่อยู่คนเดียว

---

ระหว่างที่เรือออกจากอ่าวมาได้ระยะนึง มีโทรศัพท์เข้ามาถามว่า

“พี่อยู่ไหนครับ ผมให้คนขับรถไปรับที่โรงแรมแต่ไม่เจอ”

อ้าว…เฮ้ย  ขึ้นผิดเรือป่าวฟระ

สามีเลยตอบไปว่า ก็ผมนั่งอยู่บนเรือแล้วนี่ครับ

“คนที่มารับก็เรียกชื่อผม มีอยู่ในลิสต์ของเขา  ตกลงผมขึ้นผิดหรือป่าวคับ”

ปลายสายตอบว่า “อ๋อๆครับ ถูกแล้วครับ”  ปล่อยให้พวกเราสตั๊นไปช่วงหนึ่ง

---

เมื่อมาถึงเกาะห้อง ไกด์บอกแค่ว่า ให้เวลาที่นี่ถึงเที่ยง  แปลว่ามีเวลาถึง 2 ชม.

ไม่ได้ให้ข้อมูลท่องเที่ยวอะไรเลย  แล้วก็เรียกกลุ่มที่จะไปพายคายัค

เราก็งงๆว่า ทัวร์คายัค กับทัวร์เกาะห้อง มันอันเดียวกันหรอ

เลยไปถามว่า พายคายัคนี่รวมอยู่ในทัวร์เกาะห้องด้วยหรอ

ไกด์ตอบว่า “เปล่า ต้องจองมาก่อน”

---

…

แล้วเอามารวมกันได้รึ??

---

 

หลังจากนั้นก็ยกเรือ กับไม้พาย และสน็อคเกิ้ล ให้กลุ่มที่ไปพายคายัค

ส่วนกลุ่มที่ไม่ได้จองทัวร์พายคายัค ก็หาที่ชอบที่ชอบเอาเอง

เดินมาไม่ถึง 100 เมตร เห็นที่นั่งเลยรีบพาแม่ไปนั่งก่อน(ที่นั่งของ Life guard)

เลยบอกแม่ว่า ตอนนี้แม่เป็นผู้ช่วยชีวิตแล้วนะ

ถ้าเห็นใครขอความช่วยเหลือ หรือจมน้ำ อย่าลืมว่ายน้ำไปช่วยนะ..555+

---

ส่วนชาวต่างชาติ ก็พากันปูผ้าอาบแดดกันตามระเบียบ ไม่ห่างจากเรือ

จริงๆถ้าคิดจะมาอาบแดด เดินไปเดินมาในกรุงเทพฯ เราก็ดำแล้ว

จะถ่อมาตั้งไกลทำไม สงสัยอยากเปลี่ยนบรรยากาศ

---

ส่วนพวกเราน่ะหรอ ถ้าได้อ่านรีวิวอื่นๆที่ไปต่างประเทศ

จะรู้เลยว่าเราเป็นพวกชอบเดินสำรวจ

จะให้มานั่งดูท้องฟ้า ดูทะเล แบบนี้เบื่อตายเลย

---

เมื่อหาที่มั่นได้แล้ว เราสองคนก็พากันไปสำรวจเกาะว่ามีอะไรบ้าง

ทิ้งแม่ให้นั่งเฝ้าของ (แม่ไม่ยอมเดินเอง)  เดินดูวิวรอบๆก็คิดในใจ

ไหนวะวิวแบบที่เห็นในรูปน่ะ ที่มีภูเขากั้นเป็นห้องน่ะ

หรือเขาจะพาไปอีกทีนึง  เดินไปจนสุดหาดจึงได้เห็นวิวสวยๆ ตามภาพที่เคยเห็นในเน็ต

โอ้ว…นี่ไงตรงนี่แหละ เหมือนในรูปเป๊ะเลย

แต่ในรูปดูสวยกว่าเยอะนะ  ทำไมของจริงมีกระจึ๋งนึง (แต่ก็สวยแหละ)

รูปสวยๆนี่มันหลอกตาจริงๆ

เลยเดินไปบอกแม่ให้ย้ายมานั่งตรงนี้ดีกว่า

วิวสวยกว่าเยอะ ที่นั่งก็เยอะ  แม่ก็เลยผ่านไปบอกฝรั่ง

ที่คุยกันตอนก่อนจะขึ้นเรือ ที่กำลังนอนอาบแดด ว่าให้ย้ายไปตรงนั้นดีกว่า

จะไปยุ่งกะเขาทำม๊ายยย…แต่เขาก็เชื่อแฮะ

---

ส่วนตัวแล้ว ลงไปเล่นน้ำไม่ค่อยสะดวกสบาย ตรงที่มันมีหินปะการังดำๆ

เหยียบแล้วเจ็บเท้า เต็มไปหมด แต่มีปลาสีเหลืองๆ เล็กๆว่ายเยอะแยะเลย

ไม่กลัวคนกันเลยด้วย  ดีที่คนไม่ค่อยเยอะมาก แต่เล่นน้ำได้ไม่นานก็ขึ้น(เพราะกลัวดำ)

---

เดินสำรวจต่อ  เจอทางเดินศึกษาธรรมชาติ ก็เข้าไปเดินตามทางที่เขาถางไว้แล้ว

เขาเขียนว่าทางนี้เป็นทางหนีซึนามิด้วย

เดินเข้าไปอีก จะเป็นที่ที่เคยปฐมพยาบาลคนที่หนีซึนามิมาแล้ว

---

เส้นทางศึกษาธรรมชาติไม่ไกลไม่ใกล้ ประมาณ 700 เมตร

เมื่อเดินเข้าไปจะรู้สึกเหมือนเดินป่า  แต่มีภูเขาหินอยู่ข้างๆ

ถ้ามองขึ้นไปสามารถเห็นเนินหินสูงๆ  จุดนั้นเป็นจุดที่มีการนำผู้บาดเจ็บกว่า 50 คน

ขึ้นมาปฐมพยาบาล หลังจากเหตุการณ์ธรณีพิบัติ (Tsunami) ในวันที่ 26 ธันวาคม พ.ศ.2547

---

ประชาชนกว่า 200 คน วิ่งหนีเอาชีวิตรอดจากคลื่นยักษ์

แล้วก็ได้รับการช่วยชีวิตในช่วงเย็นจากเรือที่จอดอยู่ในทะเล

ซึ่งไม่ได้รับอันตราย และด้วยการที่บริเวณนั้นเป็นป่า

ทำให้สามารถลดกำลังคลื่นรุนแรงลดลงไปด้วย

---

 

ป่าไม้นี่มีประโยชน์หลายอย่างเลยเนอะ

ข้อมูลนี้เอามาจากแผ่นป้ายที่เขียนอยู่ระหว่างทางเดินศึกษาธรรมชาติ

---

ก่อนจะเดินเข้าไป ก็ถามคนที่ดูเหมือนเจ้าหน้าที่ให้นั่งอยู่แถวนั้นว่า

“เดินเข้าไปได้ใช่มั้ยคะ ไกลมั้ย”  เขาบอกว่า “ไม่ไกลหรอก แต่ระวังตุ๊กแกนะ”

โอ้โหว…ไซโคกันแบบนี้เลยนะ

---

เดินเข้าไปก็จะรู้สึกถึงความชื้นได้ทันที อากาศก็หนาว

ทั้งๆที่ข้างนอกร้อนมาก  ทางเดินสะดวก  ไม่มีคนเดินเลย  ดูวังเวงชะมัด

ทั้งถ้ำเล็กๆ ซอกหิน รากไม้ที่เป็นสิ่งกีดขวางเล็กๆน้อยๆ

เพิ่มความตื่นเต้นได้ไม่น้อย  เสียงนก เสียงกา ดักจิ๊บๆ ก้าๆ อยู่ตลอด

มันธรรมชาติสุดๆ ไม่เคยสัมผัสธรรมชาติใกล้ชิดแบบนี้ มานานแค่ไหนแล้วนะ

---

 

เราขุ่นเคืองไกด์ของทัวร์นี้มาก ฮีไม่บอกไรเล้ย หายวับไปกับทัวร์คายัค

แบบนี้จับกลุ่มให้ได้ซัก 5 คน เช่าเหมาเรือมากันเองดีกว่า น่าจะถูกกว่าซะอีก

---

เดินเล่น ถ่ายรูป แต่ไม่อาบแดดนะ ไปจนจวนจะถึงเวลานัดหมาย

เลยพาแม่ไปนั่งรอแต่เนิ่นๆ  ก็มีคนอื่นทยอยๆกันมารอขึื้นเรือแล้ว

แต่ก็ยังไม่เห็นไกด์  เลยเวลานัดหมายไป 20 นาที

ก็เห็นกลุ่มที่ไปพายคายัคกลับมาพร้อมกับไกด์

---

พอขึ้นเรือได้เสร็จสรรพ ไกด์ก็บอกแบบหน้าเคร่งเครียดประมาณว่า

เรานัดหมายกันเที่ยงตรง แต่เพราะมีบางคนไม่ตรงเวลาเอง

ทำให้พวกเราต้องออกสายกว่ากำหนด  โปรแกรมที่จะพาไปที่ต่อไปจึงต้อง…งด

---

เฮ้ย…ไรว้า   แต่ก็ต้องยอมรับสภาพ แล้วรู้ซึ้งถึงคำโบราณที่ว่า

“ลงเรือลำเดียวกันแล้ว” มันเป็นแบบนี้นี่เอง

---

จุดที่พวกเราพลาดกัน  เป็นจุดที่เป็นเหมือนประตูภูเขาหิน ซอกเล็กๆ

(น่าจะเรียกว่า ทะเลใน หรือ Lagoon)

ถ้ามาเร็วตามเวลา น้ำก็จะลด ทำให้เรือเข้าไปดูวิวข้างในได้

แต่ในเมื่อตอนนี้น้ำมันขึ้นแล้ว เลยต้องเกาะขอบเรือดูได้แต่ทางเข้า

เหมือนเด็กเกาะรั้วหน้าบ้านเศรษฐี ขอของเล่นอย่างนั่นแหละ

---

แต่ก็ยังสงสัยว่า ยังเห็นเรืออยู่ข้างในเยอะเลย  ก็เลยคิดเอาเองว่า

สงสัยสายแล้วไง กว่าจะเข้า กว่าจะออก เดี๋ยวก็เลยเวลาทานข้าวอีก

ที่จอดเรือก็ไม่มี เลยให้ดูแว๊บๆจากข้างนอกแทน

---

จากนั้นเรือก็มุ่งหน้าไปเกาะผักเบี้ย ที่อยู่ไม่ไกล

ใช้เวลาเดินเรือประมาณ 15 นาที  เพื่อพักทานอาหารกลางวันกัน

จากที่ได้ทานอาหารของทัวร์เมื่อวาน ก็เลยหวังว่าทัวร์นี้จะเป็นแบบนั้นบ้าง

---

แต่พอเห็นอาหารแล้ว  อืม…กินก็กินวะ หิวแล้ว

ข้าว ผัดเปรี้ยวหวาน(ที่ไม่เปรี้ยว และไม่หวาน) น่องไก่จิ๋วทอด

สัปปะรด แตงโม เป็นไงล่ะ อาหารประทังชีวิต น่าประทับใจจริงๆ

---

ชายหาดบริเวณนั้น ไม่มีใครเล่นน้ำกันซักเท่าไหร่

เพราะมีแต่ปะการังดำๆ  แต่ถ้านอนเล่น ก็พอโอเค

เหมือนเป็นที่มาพักทานข้าวเฉยๆ

มีเวลากับที่นี่ประมาณ 1 ชั่วโมง ก็ต้องกลับกันแล้ว

---

อืม…ใช่ กลับแล้ว แปลว่าไม่มีกิจกรรมดำน้ำอะไรเลย

ทัวร์ครั้งนี้มีความประทับใจในเรื่องธรรมชาติที่สวยงาม

ประเทศไทยเรา ก็หากินกับธรรมชาตินี่แหละ แต่อย่างอื่นไม่ค่อยพัฒนา

ไม่อยากคิดว่าถ้าไม่มีธรรมชาติ ประเทศไทยคงไม่เหลืออะไรแล้ว

---

ระหว่างทางกลับ ฝรั่งคนเดิมมาชวนแม่คุย ถามว่าสนุกมั้ย และคุยกันตลอดทาง

เป็นคนที่ดู friendly มากๆ ทริปนี้จะว่าไปก็ไม่ค่อยมีกิจกรรมอะไรมาก

ไม่ค่อยคุ้มค่าเงินเลย คนละ 900 บาท แพงมากๆ

---

สรุปกิจกรรม ทัวร์เกาะห้อง

1. เกาะห้อง นั่งเล่น นอนเล่น เดินเส้นทางศึกษาธรรมชาติ เล่นน้ำ 2 ชั่วโมง

2. ทะเลใน (Lagoon) อดเข้าเพราะสาย

3. ทานข้าวที่เกาะผักเบี้ย 1 ชั่วโมง

4. ในรายละเอียดทัวร์บอกว่า มีเกาะเหลาลาดิง ( เกาะพาราไดส์ ) ด้วย

แต่อันนี้ไม่ได้ไปเลย  เสียดายสุดๆ แต่อาจเป็นเพราะไปเรือหางยาวก็ได้ อันนี้ไม่ว่า

5. กลับถึงอ่าวนาง ประมาณเกือบบ่าย4

---

 

รวมลิ้งค์เที่ยวกระบี่ทุกตอน

 

---