โตเกียว17

6 เมษายน 2556 วันที่สิบสาม กลับบ้านแล้ว

ค้างสนามบินฮาเนดะ – ต่อเครื่องที่ปักกิ่ง – ถึงสุวรรณภูมิ

---

ขอเล่าท้าวความย้อนไปเมื่อคืนอีกที  ในคืนวันที่ 5 เมษายน

ก่อนไปรับกระเป๋าตอน 4 ทุ่ม ที่ฝากไว้ที่โรงแรม

และต้องคืนบัตร passmo ก่อนด้วย

---

ทีแรกคิดว่า คืนที่เครื่องขายตั๋วได้   แต่กลายเป็นว่า ต้องไปคืนที่ห้องสำนักงาน

เข้าไปก็ได้กลิ่นบุหรี่ตบหน้าเต็มๆ   ยังกะอยู่ในคาสิโน   คุยจนรู้เรื่องว่ามาคืนบัตร

---

เขาก็ให้กรอกแบบฟอร์มอะไรไม่รู้   เป็นภาษาญี่ปุ่นทั้งหมด

ไม่มีภาษาอังกฤษแม้แต่ตัวเดียว  เราก็เอ๋อสิ  ก็บอกเขาว่าอ่านไม่ออก

เขาก็บอกว่าให้เขียน ชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทร ตรงนี้  แล้วก็ชี้ๆ ไปหลายจุด

ย้ำว่าหลายจุดเลยนะ  จะจำได้มั้ยล่ะ

---

เฮ้ย… จะเอาที่อยู่ไปทำม่าย  เราก็งง  แล้วก็บอกให้เข้าใจตรงกันว่า

แค่จะมาคืนบัตร Passmo  เราจะได้คืนเงิน 500 เยนใช่มั้ย

ห่วงอยู่เรื่องเดียวแหละ คือจะได้เงินคืนมั้ย

---

เขาก็บอก   ไฮ่ๆ..รู้แล้วๆ  คุณกรอกแบบฟอร์มก่อน

เอ้า…กรอกก็กรอก  เขียนชื่อ ที่อยู่เป็นภาษาอังกฤษไป

ด้วยความสงสัยว่า  จะเอาไปทำไร  ไม่รู้กรอกช่องไหนด้วย  ก็เขียนๆไปงั้นๆ

---

ในบัตรมีเงินเหลือประมาณ 500 เยน   จริงๆเขาต้องหักค่าบัตรไป 210  เยน

แต่เขาคืนเรามาทั้ง 500 เยนเลย  มี 2 ใบ ก็ได้เหรียญ 500 มา 2 เหรียญ  ไม่หักเลย

สงสัยลืมแหง๋ๆ  เพราะมันดึก แล้วก็มีกลิ่นเหล้าด้วย  จะท้วงก็ไม่รู้จะพูดยังไง

รีบด้วยก็เลยรีบไป  ไม่ได้ตั้งใจโกงนะ  แต่ไม่รู้จะพูดยังไง  หรือเขาอาจจะทำถูกแล้วก็ได้นะ

---

รีบจ้ำด้วยเท้าที่ยังเจ็บ  ตั้งแต่วันแรกยันวันกลับ   แต่ก็ยังหลงทางจนได้

จะกลับอยู่แล้วนะเนี่ยะ   หลงไปหลงมาในรถไฟใต้ดิน

แต่ก็ถึงสนามบินฮาเนดะจนได้   หิวมาก

นั่งกินของที่ซื้อมาจากย่าน Sugamo เป็นอาหารก่อนนอน

---

ใช่แล้ว…อ่านไม่ผิดหรอก  กินก่อนนอน ไม่ใช่ก่อนกลับ

เพราะคืนนี้เราจะนอนที่สนามบินกัน จะเช่าโรงแรมทำไมให้เปลือง

เวลานี้ก็ 5 ทุ่มแล้ว  เครื่องออก 8 โมง ถ้าเช่าโรงแรม

กระหืดกระหอบมาอาจไม่ทันก็ได้  (จริงๆงกแหละ)

แปรงฟัน ล้างหน้า   เปลี่ยนชุดเรียบร้อย   หาที่สิงสถิตเรียบร้อย   ก็ได้เวลานอน

---

อยากจะบอกเพื่อนๆที่ไม่เคยนอนสนามบินนะว่า

พวกเราสองคนทดลองนอนสนามบินมาหลายที่แล้ว

คือนอนทุกที่ที่เคยไปเลย  ถ้าได้อ่าน รีวิวฮ่องกง  สิงคโปร์ มาเลเซีย

---

ขอคอนเฟิร์ม  ฟันธง กล้าการันตี บอกได้เลยว่า  ไม่เคยมีที่ไหน

นอนได้สบาย เหมือนที่ญี่ปุ่นมาก่อนเลย   อากาศก็อุ่นสบาย

ไม่เหมือนที่ปักกิ่งที่นอนตอนขามาญี่ปุ่น(ไม่ยอมเปิดฮีตเตอร์ หนาวเจียนตายมาแล้ว)

---

แถมเก้าอี้ก็ยังเป็นเก้าอี้ที่ไม่มีที่ท้าวแขนให้เกะกะ  เหมือนจงใจให้เป็นที่นอน

ที่เรียงต่อกันแบบนอนสบาย  ก้นไม่ตกหลุมด้วย

---

ที่สำคัญมันมีเก้าอี้แบบนี้วางอยู่ทั่วทุกจุด  ทั้งจุดอับ  จุดโล่ง

มีให้เลือกหลายโลเคชั่นด้วยแหน่ะ  กลางคืน ก็เงียบสงบ

อากาศอุ่นสบาย  หลับสนิทเลย  แต่ต้องผลัดกันหลับ

เพื่อระแวดระวังให้กัน  แหม…ยังกับอยู่ในป่า

---

ที่สนามบินฮาเนดะ ห้องน้ำสะอาดมากที่สุด  สามารถนอนในห้องน้ำยังได้เลย

คิดดูแล้วกันว่าสะอาดถึงขนาดไม่ต้องใช้กลิ่นหอมๆกลบเลย

คือไม่มีกลิ่นอะไรเลยแม้แต่กลิ่นน้ำหอม  ปกติจะท้องผูกเวลาเดินทาง

เพราะไม่อยากนั่งนาน  แต่มาญี่ปุ่น กินง่ายถ่ายคล่องเลย

เพราะห้องน้ำมันน่านอน เอ้ย…น่านั่งมาก

---

ห้องน้ำผู้หญิง มีโถให้เลือกด้วยนะ ว่าจะนั่งแบบเก้าอี้ หรือนั่งแบบยองๆ แบบจีน

มีที่นั่งเด็กทารกด้วย เผื่อเวลาคุณแม่ทำธุระ จะได้มีที่นั่งให้ทารกนั่งดู

เอ้ย..นั่งรอ  ไม่ต้องอุ้ม  ที่เปลี่ยนผ้าอ้อมไม่ต้องพูดถึง สุดหรูเลย

ส่วนห้องผู้ชายก็มีโถสูงของผู้ใหญ่  โถเตี้ยของเด็กๆด้วย  เอาใจกันเข้าไป

---

ห้องน้ำ มีทั้งห้องเปลี่ยนผ้าอ้อม  เชื่อมั้ยว่าอย่างกับ Nursery เลยทีเดียว

มีที่ชงนมเด็ก มีเครื่องทำน้ำร้อน มีที่นั่งสบายๆ

ส่วนห้องน้ำสำหรับคนที่ใช้รถเข็น ดูแล้วอย่างกับห้องฉุกเฉิน  มีที่จับ

มีเตียงนอนซะด้วยนะ  มีฝักบัวด้วยแน่ะ แถมปุ่มอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด

แล้วไม่ใช่ห้องเล็กๆ  ทำแบบขอไปทีนะ  ห้องใหญ่เท่าโรงแรมที่พักเราอีกอ่ะ

สุดยอดจริงๆอ่ะ

---

ห้องสูบบุหรี่โดยเฉพาะก็มีนะ  หรูเชียว   อยากเรียกว่าห้องอบบุหรี่มากกว่า

ดีนะ อยากสูบก็สูบกันเข้าไป  พ่นกันเอง ดมกันเองแล้วกัน

เค้าก็คงมีที่ดูดกลิ่น ดูดควันแหละ ไม่งั้นควันก็ฟุ้งออกมานอกห้องอยู่ดี

---

ดาดฟ้าด้านบน ยังมีจุดชมวิว ดูเครื่องบินซะด้วย

นั่งเล่น นั่งกิน นั่งชมบรรยากาศสบายๆ ฟรีๆ และที่ประทับใจสุดๆคือ

เขาทำลูกกรงกั้น  แต่ยังอุตส่าห์ทำช่องไว้ให้นักท่องเที่ยว

ลอดกล้องไปถ่ายรูปเครื่องบินได้ โดยไม่ติดลูกกรงด้วย

อะไรจะคิดลึกขนาดนั้น เอาใจกันจริงๆอ่ะ  รักญี่ปุ่นที่ซู้ดด..

---

แต่ทว่า เหตุการณ์ที่จำไม่มีวันลืมเลย กำลังจะเกิดขึ้น

เมื่อตื่นเช้ามา  ยังชมกันไม่ขาดปาก   อีฉันนี่แหละ…

กำลังหยิบปากกาจากกระเป๋า  มาจดนู่นจดนี่   ปากกาต้นเหตุด้ามนั้นล่วงหล่นลงพื้น

---

สามีจึงเอื้อมมือผ่านช่องแคบของเก้าอี้ไปหยิบ   แหมวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิงรึใงไม่รู้

แต่ปรากฏว่าเอื้อมไม่ถึง   เลยต้องยื่นไปสุดแขน  เหยียดนิ้วชี้กับนิ้วกลาง

เพื่อคีบปากกาด้ามนั้นขึ้นมา  จริงๆก็แค่ก้มลงหยิบใต้เก้าอี้ก็จบกันแล้ว

แต่ด้วยความขี้เกียจลุก  นึกว่าแขนยาวเป็นแม่นาค  เลยเอื้อมไปด้านหลังแทน

---

ใช้นิ้วสองนิ้วเหมือนตะเกียบ  คีบแตะถึงปากกาได้    กำลังดึงแขนกลับมา

สามีค้างท่านั้นอยู่แล้วก็บอกว่า   ฮึ๊ย…ดึงไม่ออกอ่ะ   ติดๆๆ

เราก็นึกว่าเล่นมุข  ไม่ได้สนใจอะไร  แถมเร่งให้เอาขึ้นมาเร็วๆอีก

เขาก็บอกว่า   ฮึ๊ย .. ติดจริงๆ ดึงไม่ขึึ้น

แขนถูกหนีบโดยร่องเก้าอี้  ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก

---

ตอนแรกสีหน้าก็เหมือนแกล้ง  แต่พอผ่านไปเริ่มหน้าตาจริงจังแล้ว

ดูตกใจน่าดู   เราก็ยังคิดในใจว่า อะไรกันช่องแค่นี้ ก็ดึงแขนขึ้นมาดิ

มันจะไปยากอะไร  เขาก็บอกว่า ดึงแล้ว มันไม่ขึ้นจริงๆ  มันเจ็บกระดูกด้วย

---

เราก็เอ๋อสิ… สตั๊นไปชั่วขณะ  แล้วมองหน้าซีดๆของสามี

นี่คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว  เลยต้องเรียกสติกลับมา

---

แล้วช่วยค่อยๆเคลื่อนๆ  ดันๆเนื้อออก  ค่อยๆขยับ   รีดเนื้อออกทีละนิด

แต่สามีก็ร้องอย่างเจ็บปวด   เพราะเก้าอี้มันหนีบเข้ามา

จนเราไม่รู้จะทำยังไงดี  ใจเริ่มเสียแล้ว

มือก็สั่น  บอกตรงๆว่า ปัสสาวะจะราด

---

สามีเริ่มมีสีหน้าถอดสีมากขึ้น  แขนเริ่มมีรอยแดง

และบวมกว่าเดิมอีก (คือแขนก็ใหญ่อยู่แล้ว)

เราคิดในใจว่าถ้าถึงที่สุดจริงๆ  จะวิ่งไปเรียกใครก็ได้มาช่วย

คงจะเป็นเรื่องใหญ่น่าดู  หรืออาจต้องตัดเก้าอี้ออก

เพราะเห็นคนญี่ปุ่นเค้าจริงจังเว่อร์ไปซะทุกเรื่องเลย

แล้วเรื่องใหญ่ๆแบบนี้ สงสัยเรียกหน่วยกู้ภัย แล้วพาไปโรงพยาบาลแหง๋ๆ

---

ตอนนั้นทำอะไรไ่ม่ถูกจริงๆ   คิดแต่ว่าทำยังไงดีๆๆ   พยายามทำใจให้เย็นลง

เราก็เห็นว่าสีหน้าสามีไม่ดีแล้ว  ถ้าทำหน้าตกใจอีกคน

คนเจ็บก็ยิ่งใจหายเข้าไปใหญ่   ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไร

มันเข้าได้ก็ต้องออกได้แน่ๆ  ใจเย็นๆนะ  หายใจเข้าลึกๆ  อย่าตกใจ

อยู่นิ่งๆ เฉยๆ  แขนจะได้ไม่บวม   (เพราะตอนนี้มันเริ่มแดงมากขึ้นแล้ว)

---

สัญญาว่าต้องช่วยให้มันออกได้แน่นอน  ตอนนี้ต้องอย่าตกใจนะ

อย่าตกใจๆๆ (แต่เราน่ะใจเสียไปแล้ว) จริงๆพูดปลอบตัวเองมากกว่าแหล่ะ

---

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้  เลยบอกว่า ใจเย็นๆ  เดี๋ยวมานะ

จะไปเอาน้ำสบู่มาลูบให้   เรารีบหยิบขวดน้ำกินที่ยังมีน้ำเหลืออยู่

แล้ววิ่งไปห้องน้ำ  ใจยังสั่น  ขาก็ยังสั่นอยู่

---

ถึงห้องน้ำ ที่อยู่ห่างประมาณแค่ 100 เมตร  แต่ทำไมรู้สึกว่ามันไกลนักไม่รู้

เทน้ำในขวดมารองน้ำสบู่แทน   ทั้งๆที่มือยังสั่นอยู่

แล้วก็รีบวิ่งกลับมา   เอาน้ำสบู่มาลูบบริเวณที่ติด

ที่ตอนนี้เป็นรอยแดง และบวมขึ้นอีกแล้ว   พอลูบเสร็จ

ก็ช่วยกันดึงอีก   ก็ยังไม่ออก  สามีร้องว่าเจ็บมาก

มันบีบกระดูก  สีหน้าน่าสงสารมาก

---

เอาใหม่  ใส่สบู่ให้มากๆ  น้ำเลอะพื้นไปหมด  ก็ไม่สนใจแล้ว

ตกลงกันว่าเดี๋ยวเราจะแหวกเก้าอี้ออกสุดแรงเกิดเลยนะ

ทนเจ็บหน่อยนะ  แล้วก็ใช้หัวเข่าดันเก้าอี้ให้ถ่างออก

มือข้างหนึ่งก็แหวกเก้าอี้เต็มแรง  อีกมือที่เหลือก็ค่อยๆดันเนื้อ

---

กลัวเก้าอี้มันจะหักเหมือนกันนะ    แต่ไม่สนใจแล้ววินาทีนั้น

หักก็ช่างมัน   ดันเต็มที่   รับรู้ถึงสีหน้า  ความเจ็บปวด

แต่ถึงเลือดจะออก   เนื้อจะฉีก   ก็ยังดีกว่าติดอยู่นาน

ไม่อย่างนั้น  แขนอาจจะบวมจนออกไม่ได้จริงๆ

---

แล้วตัดสินใจพูดเป็นครั้งสุดท้าย  ให้ทนเจ็บแป๊บนึง

อึดใจเดียวเท่านั้นนะ  พร้อมนะ  แล้วนับ หนึ่ง สอง สาม  ย๊ากกกกส์…

ทั้งสองจึงใช้พลังสุดแรงเกิด   วินาทีที่แขนเลื่อนหลุดออกมา

ดีใจจนบรรยายไม่ถูก   เหมือนยกภูเขาฟูจิออกจากอกได้เลย

---

ระยะเวลาตั้งแต่ต้นจนจบ ความรู้สึกเหมือนมันนานมาก

แต่จริงๆแล้วแค่ไม่ถึง 15 นาทีเท่านั้นเอง

แต่ก็ไม่มีเวลามาปลอบกันมากนัก  เพราะใกล้เวลาเช็คอินแล้ว

---

แต่ก็แปลกนะ ที่ขณะที่พวกเรากำลังชุลมุนอยู่นั้น

ไม่มีใครสังเกตุพวกเราเลยหรอ  ว่าทำอะไร  มันแปลกมากๆ

ไม่ใช่ไม่มีคนนะ  มีคนนั่งอยู่ประปราย  พนักงานต่างๆก็เดินไปเดินมา

ที่นี่เขาไม่มีญี่ปุ่นมุงหรอไง   หรือเขานึกว่าเราเล่นพิเรนท์อะไรกัน

---

แต่ก็ดีแล้ว  เพราะไม่อยากดังในแบบน่าอาย   แล้วไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่

บทเรียนครั้งนี้สอนให้รู้ว่า  ก่อนออกจากบ้านให้ไหว้พระให้คุ้มครองก่อน (เกี่ยวมั้ยนี่)

---

สุดท้ายก่อนจะไปถึงสุวรรณภูมิ  เราต้องแวะเปลี่ยนเครื่องที่ปักกิ่งก่อน

แต่รอไม่นานเหมือนขามา  รอแค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้น

สังเกตุบ้านเมืองจีนบริเวณนั้น ระหว่างเครื่องจะลงรันเวย์

พื้นที่สีเขียวก็มีเฉพาะที่นา  แต่โทนสีดูเป็นสีน้ำตาล

รู้สึกแห้งแล้งมากๆ  เลยนึกขึ้นได้ว่าก็นี่มันหน้าหนาวนี่นะ

---

แต่ที่แปลกตาคือ  มันมีตึกสูงๆ  คือสูงจริงๆ  เรียกว่าป่าตึกก็ได้

อยู่ติดๆกับท้องนาเลย   ตึกสูงมาก  แบบมากระจุกอยู่ในบล็อค

เป็นหย่อมๆ  รอบๆก็เป็นที่นาโล่ง  เป็นภาพที่แปลกตามาก

ในเกมส์ซิมซิตี้ยังทำไม่ได้แบบนี้เลย  แบบว่าตึกสูงเสียดฟ้าตั้งอยู่กลางท้องนา

และแล้วก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

---

รวมรีวิวเที่ยวโตเกียวทุกตอน

---