เฉียดตายที่ฮาเนดะ

แหะๆ… พาดหัวเกินจริงไปมั้ยนะ  แต่มันรู้สึกถึงความกลัวมากที่สุดในชีวิตการท่องเที่ยวเลยนะ  เรื่องมันมีอยู่ว่า…

วันนั้นเป็นวันสุดท้ายแล้วต้องมานอนสนามบินฮะเนดะ เพื่อรอขึ้นเครื่องในตอนเช้าตรู่

เช้ารุ่งขึ้น นอนไปก็ชมไป โหย…ห้องน้ำเค้าดีเนอะ อย่างกะห้องนอนแน่ะ

โหย…ที่นอนเขาก็ดีเนอะ(จริงๆที่นั่งต่างหาก) ปลอดภัยดีเนอะมีเจ้าหน้าทีเดินตรวจด้วย

มีช่องถ่ายรูปเครื่องบิน แบบไม่ติดลูกกรงบนดาดฟ้าด้วย มีแฟมิลี่มาร์ทหาของกินง่ายดีเนอะ ชมๆๆๆ…

---

แต่ทว่า เหตุการณ์ที่จำไม่มีวันลืมเลย กำลังจะเกิดขึ้น

เรากำลังหยิบปากกาจากกระเป๋า  มาจดนู่นจดนี่   ปากกาต้นเหตุด้ามนั้นล่วงหล่นลงพื้น

---

สามีจึงเอื้อมมือผ่านช่องแคบของเก้าอี้ไปหยิบ   แหมวิญญาณสุภาพบุรุษเข้าสิงรึใงไม่รู้

แต่ปรากฏว่าเอื้อมไม่ถึง   เลยต้องยื่นไปสุดแขน  เหยียดนิ้วชี้กับนิ้วกลาง

เพื่อคีบปากกาด้ามนั้นขึ้นมา  จริงๆก็แค่ก้มลงหยิบใต้เก้าอี้ก็จบกันแล้ว

แต่ด้วยความขี้เกียจลุก  นึกว่าแขนยาวเป็นแม่นาค  เลยเอื้อมไปด้านหลังแทน

---

ใช้นิ้วสองนิ้วเหมือนตะเกียบ  คีบแตะถึงปากกาได้    กำลังดึงแขนกลับมา

สามีค้างท่านั้นอยู่แล้วก็บอกว่า   ฮึ๊ย…ดึงไม่ออกอ่ะ   ติดๆๆ

เราก็นึกว่าเล่นมุข  ไม่ได้สนใจอะไร  แถมเร่งให้เอาขึ้นมาเร็วๆอีก

เขาก็บอกว่า   ฮึ๊ย .. ติดจริงๆ ดึงไม่ขึึ้น

แขนถูกหนีบโดยร่องเก้าอี้  ดึงเท่าไหร่ก็ไม่ออก

---

ตอนแรกสีหน้าก็เหมือนแกล้ง  แต่พอผ่านไปเริ่มหน้าตาจริงจังแล้ว

ดูตกใจน่าดู   เราก็ยังคิดในใจว่า อะไรกันช่องแค่นี้ ก็ดึงแขนขึ้นมาดิ

มันจะไปยากอะไร  เขาก็บอกว่า ดึงแล้ว มันไม่ขึ้นจริงๆ  มันเจ็บกระดูกด้วย

---

เราก็เอ๋อสิ… สตั๊นไปชั่วขณะ  แล้วมองหน้าซีดๆของสามี

นี่คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว  เลยต้องเรียกสติกลับมา

---

แล้วช่วยค่อยๆเคลื่อนๆ  ดันๆเนื้อออก  ค่อยๆขยับ   รีดเนื้อออกทีละนิด

แต่สามีก็ร้องอย่างเจ็บปวด   เพราะเก้าอี้มันหนีบเข้ามา

จนเราไม่รู้จะทำยังไงดี  ใจเริ่มเสียแล้ว

มือก็สั่น  บอกตรงๆว่า ปัสสาวะจะราด

---

สามีเริ่มมีสีหน้าถอดสีมากขึ้น  แขนเริ่มมีรอยแดง

และบวมกว่าเดิมอีก (คือแขนก็ใหญ่อยู่แล้ว)

เราคิดในใจว่าถ้าถึงที่สุดจริงๆ  จะวิ่งไปเรียกใครก็ได้มาช่วย

คงจะเป็นเรื่องใหญ่น่าดู  หรืออาจต้องตัดเก้าอี้ออก

เพราะเห็นคนญี่ปุ่นเค้าจริงจังเว่อร์ไปซะทุกเรื่องเลย

แล้วเรื่องใหญ่ๆแบบนี้ สงสัยเรียกหน่วยกู้ภัย แล้วพาไปโรงพยาบาลแหง๋ๆ

---

ตอนนั้นทำอะไรไ่ม่ถูกจริงๆ   คิดแต่ว่าทำยังไงดีๆๆ   พยายามทำใจให้เย็นลง

เราก็เห็นว่าสีหน้าสามีไม่ดีแล้ว  ถ้าทำหน้าตกใจอีกคน

คนเจ็บก็ยิ่งใจหายเข้าไปใหญ่   ก็เลยบอกว่าไม่เป็นไร

มันเข้าได้ก็ต้องออกได้แน่ๆ  ใจเย็นๆนะ  หายใจเข้าลึกๆ  อย่าตกใจ

อยู่นิ่งๆ เฉยๆ  แขนจะได้ไม่บวม   (เพราะตอนนี้มันเริ่มแดงมากขึ้นแล้ว)

---

สัญญาว่าต้องช่วยให้มันออกได้แน่นอน  ตอนนี้ต้องอย่าตกใจนะ

อย่าตกใจๆๆ (แต่เราน่ะใจเสียไปแล้ว) จริงๆพูดปลอบตัวเองมากกว่าแหล่ะ

---

ทันใดนั้นก็นึกขึ้นมาได้  เลยบอกว่า ใจเย็นๆ  เดี๋ยวมานะ

จะไปเอาน้ำสบู่มาลูบให้   เรารีบหยิบขวดน้ำกินที่ยังมีน้ำเหลืออยู่

แล้ววิ่งไปห้องน้ำ  ใจยังสั่น  ขาก็ยังสั่นอยู่

---

ถึงห้องน้ำ ที่อยู่ห่างประมาณแค่ 100 เมตร  แต่ทำไมรู้สึกว่ามันไกลนักไม่รู้

เทน้ำในขวดมารองน้ำสบู่แทน   ทั้งๆที่มือยังสั่นอยู่

แล้วก็รีบวิ่งกลับมา   เอาน้ำสบู่มาลูบบริเวณที่ติด

ที่ตอนนี้เป็นรอยแดง และบวมขึ้นอีกแล้ว   พอลูบเสร็จ

ก็ช่วยกันดึงอีก   ก็ยังไม่ออก  สามีร้องว่าเจ็บมาก

มันบีบกระดูก  สีหน้าน่าสงสารมาก

---

เอาใหม่  ใส่สบู่ให้มากๆ  น้ำเลอะพื้นไปหมด  ก็ไม่สนใจแล้ว

ตกลงกันว่าเดี๋ยวเราจะแหวกเก้าอี้ออกสุดแรงเกิดเลยนะ

ทนเจ็บหน่อยนะ  แล้วก็ใช้หัวเข่าดันเก้าอี้ให้ถ่างออก

มือข้างหนึ่งก็แหวกเก้าอี้เต็มแรง  อีกมือที่เหลือก็ค่อยๆดันเนื้อ

---

กลัวเก้าอี้มันจะหักเหมือนกันนะ    แต่ไม่สนใจแล้ววินาทีนั้น

หักก็ช่างมัน   ดันเต็มที่   รับรู้ถึงสีหน้า  ความเจ็บปวด

แต่ถึงเลือดจะออก   เนื้อจะฉีก   ก็ยังดีกว่าติดอยู่นาน

ไม่อย่างนั้น  แขนอาจจะบวมจนออกไม่ได้จริงๆ

---

แล้วตัดสินใจพูดเป็นครั้งสุดท้าย  ให้ทนเจ็บแป๊บนึง

อึดใจเดียวเท่านั้นนะ  พร้อมนะ  แล้วนับ หนึ่ง สอง สาม  ย๊ากกกกส์…

ทั้งสองจึงใช้พลังสุดแรงเกิด   วินาทีที่แขนเลื่อนหลุดออกมา

ดีใจจนบรรยายไม่ถูก   เหมือนยกภูเขาฟูจิออกจากอกได้เลย

---

ระยะเวลาตั้งแต่ต้นจนจบ ความรู้สึกเหมือนมันนานมาก

แต่จริงๆแล้วแค่ไม่ถึง 15 นาทีเท่านั้นเอง

แต่ก็ไม่มีเวลามาปลอบกันมากนัก  เพราะใกล้เวลาเช็คอินแล้ว

แต่ก็แปลกนะ ที่ขณะที่พวกเรากำลังชุลมุนอยู่นั้น

ไม่มีใครสังเกตุพวกเราเลยหรอ  ว่าทำอะไร  มันแปลกมากๆ

ไม่ใช่ไม่มีคนนะ  มีคนนั่งอยู่ประปราย  พนักงานต่างๆก็เดินไปเดินมา

ที่นี่เขาไม่มีญี่ปุ่นมุงหรอไง   หรือเขานึกว่าเราเล่นพิเรนท์อะไรกัน

---